محمدرضا حیدری

آ اس رم
A. S. Roma

نام کامل باشگاه	Associazione Sportiva Roma SpA
لقب(ها)	زرد قرمز ها(i Giallorossi)، گرگ ها(i Lupi)
تاریخ تأسیس	۲۲ ژوئیه ۱۹۲۷ (میلادی) (۸۶ سال پیش)
نام ورزشگاه	ورزشگاه المپیک رم رم، ایتالیا (گنجایش: ۷۰٫۶۳۴ نفر)
مدیرعامل	جیمز پالوتا
مربی	رودی گارسیا
لیگ	سری آ
۲۰۱۳-۱۴	۲ام
لباس اول پرونده:Kit left arm689430.png پرونده:Kit body47996.png پرونده:Kit right arm3789.png     لباس دوم

آ س رم (به ایتالیایی: A. S. Roma) یکی از باشگاههای سری آ ایتالیاست. ورزشگاه این تیم استادیوم المپیکو نام دارد. این تیم در سال ۱۹۲۷ تأسیس شد.^[۱] و سرمربی این تیم رودی گارسیا است.
تیم رم تاکنون سه بار قهرمان سری آ شده است.

در سال ۱۹۲۷ از شهر رم تیم‌های متعددی در لیگ فوتبال ایتالیا بازی می‌کردند. از جمله این باشگاه‌ها می‌توان به نام‌های ذیل اشاره نمود:

"لاتزیو (۱۹۰۰)، رومن اف سی (۱۹۰۱)، اس اس آلبا-آودیک رم (تاسیس در ۱۹۲۶ از اتحاد تیم‌های آلبا (۱۹۱۱) و آئودیک)، فورتیتودو- پرو رم (تاسیس در ۱۹۲۶ از ترکیب تیم‌های فورتیتودو (۱۹۰۸) و پرو رم (۱۹۱۲)".

با همه این احوال بیشتر این باشگاه‌ها پایدار نبودند و خیلی زود از هم پاشیده شدند. بعد از این، طی سیاست‌های جدید دولت، قانونی نو در مورد باشگاه‌های هر شهر تصویب شد. طبق این قانون هر شهری فقط باید یک باشگاه فوتبال بزرگ و رسمی داشته باشد که این تیم نمادی از شهر خود به حساب آید. (کاری که قبل از این فلورانس، ناپلس و باری انجام داده بودند) همین موضوع سبب شد که از اتحاد تیم‌های آلبا-آئودیک، فورتیتودو- پرو رما و رومن اف سی، باشگاه جدیدی به نام آ. اس. رم تاسیس گردد.

 

پس از دوران کوتاهی استفاده از استادیوم موتو ولودرومو آپیو، جیالوروسی‌ها ساکن محله قدیمی تستاسیو و استادیوم کمپو در همین منطقه (که به طور عجیبی کاملاً از چوب ساخته شده است) شدند. می‌توان گفت که هنوز که هنوزه این منطقه یادآور دوران اولیه باشگاه است. از این‌ها که بگذریم باز هم مکان بازی گرگ‌ها تغییر پیدا کرد و آن‌ها در استادیوم فلامینیو و بعد از آن در استادیوم المپیکو (تأسیس در ۱۹۵۲) مستقر گشتند؛ که تا به امروز هم جای اصلی بازی جیالوروسی، المپیکو می‌باشد.

آ. اس. رم اولین حضورش در لیگ ملی ایتالیا را در دوره ۲۰-۱۹۲۹ تجربه کرد؛ و پس از ۱۲ سال، آن‌ها نخستین اسکودتوی خود را در سال ۴۲-۱۹۴۱ به دست آوردند.

سال‌های سخت پس از اولین قهرمانی تا جایی ادامه پیدا کرد که در سال ۱۹۵۱ تیم از سری A سقوط کرد. اما با یک بازگشت سریع به سطح اول فوتبال ایتالیا، رم در سال ۱۹۶۱ به مقام سوم و سهمیه جام یوفا دست یافت و در سال ۱۹۶۴ اولین جام حذفی فوتبال ایتالیا را کسب کرد. حال نیز با ۹ قهرمانی و ۸ نایب قهرمانی پر افتخار ترین تیم کوپا ایتالیا محسوب می‌شود.

پرشکوه ترین سال‌های باشگاه رم در دهه ۱۹۸۰ طی شد که دو جام حذفی دیگر و دومین اسکودتو در سال ۱۹۸۳ توسط مربی آن زمان رم نیلز لیدهلم به دست آمد. در سال بعد تنها یک ضربه پنالتی در مقابل لیورپول مانع از دست‌یابی آن‌ها به جام قهرمانی باشگاههای اروپا در استادیوم المپیک رم شد. فابیو کاپلو هم در سال ۰۱-۲۰۰۰ سومین و آخرین اسکودتوی تاریخ رم را بدست آورد.

مدیران باشگاه

در زیر می‌توانید لیست مدیران باشگاه رم از ابتدا تا کنون را مشاهده کنید.

از سهام‌داران این باشگاه می‌توان کوین گارنت، بازیکن برجسته بسکتبال آمریکایی را نام برد.^[۲]

تالار مشاهیر

در ۷ اکتبر ۲۰۱۲ تالار مشاهیر رم اعلام شد. باشگاه رم در وب‌سایت رسمی خود و هم‌چنین در سالنی مخصوص نام بازیکنانی را که در تاریخ رم جاودانه خواهند ماند، به عنوان مشاهیر تاریخ باشگاه رم اعلام کرد.

 

• سرمربی: رودی گارسیا
• دستیار مربی: روبرتو موزی
• دستیار مربی: آنتونیو کارلوس زاگو
• مربی ورزشی: روبرتو فرولا
• مربی ورزشی: ویتو اسکالا
• مربی دروازه بانان: گویدو نانی
• ریکاور بازیکنان مصدوم: لوکا فرانچسکی
• ریکاور بازیکنان مصدوم: مانریکو فراری
• تحلیلگر ویدئویی: سیمونه بکاچیولی
• منیجر تیم: سالواتوره اسکالیا
• هماهنگ کننده کارمندان بخش پزشکی: میشله جمینانی
• رئیس بخش پزشکی: فرانچسکو کولائوتی
• دکتر اول تیم: الساندرو فیورتی
• فیزیوتراپیست: الساندرو کاردینی
• فیزیوتراپیست: مارکو فرلی
• فیزیوتراپیست: والریو فلامینی
• فیزیوتراپیست: اومبرتو می
• فیزیوتراپیست: دامیانو استفانینی

حامیان مالی و پیراهن و تولید کنندگان

افتخارات باشگاه

 

 

• ۳ بار قهرمانی سری آ در سال‌های ۲۰۰۱ و ۱۹۸۳ و ۱۹۴۲
• ۹ بار قهرمانی جام حذفی ایتالیا در سال‌های ۱۹۶۴، ۱۹۶۹، ۱۹۸۰، ۱۹۸۱، ۱۹۸۴، ۱۹۸۶، ۱۹۹۱، ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸
• ۲ بار قهرمانی در سوپر جام ایتالیا در سال‌های ۲۰۰۱ و ۲۰۰۷
• قهرمانی در سری بی در سال ۱۹۵۲

افتخارات اروپایی

• قهرمانی دراینتر-سیتیز فیرز کاپ در ۶۱-۱۹۶۰
• قهرمانی در جام آنگلو-ایتالین در سال ۷۲-۱۹۷۱
• نایب قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا در ۸۴-۱۹۸۳
• نایب قهرمانی لیگ اروپا در ۹۱-۱۹۹۰

ترکیب کنونی تیم

بروز رسانی در ۶ ژانویه ۲۰۱۱^[۳]

شماره   پست بازیکن 1 دروازه‌بان بگدان لوبونت 2 دفاع ماپو یانگا-ام بیوا 3 دفاع اشلی کول 4 هافبک رادجا ناینگولان 5 دفاع لئاندرو کاستان 6 هافبک کوین استروتمن 7 مهاجم خوان ایتوربه 8 هافبک ادم لیائیچ 10 مهاجم فرانچسکو توتی (کاپیتان) 13 دفاع مایکون 14 مهاجم یاگو فالکه 15 هافبک میرالم پیانیچ 16 هافبک دنیله ده روسی (کاپیتان دوم)

شماره   پست بازیکن 19 مهاجم ویکتور ایباربو (قرضی از کالیاری) 20 هافبک سیدو کیتا 22 مهاجم ماتیا دسترو 24 هافبک الساندرو فلورنزی 26 دروازه‌بان مورگان دسانکتیس 27 مهاجم جروینیو 32 هافبک لئاندرو پاردس 35 دفاع واسیلیس توروسیدیس 44 دفاع کنستانتینوس مانولاس 48 هافبک صالح اوچان (قرضی از فنرباغچه) 53 مهاجم دنیله ورده 88 مهاجم سیدو دومبیا 96 مهاجم آنتونیو سانابریا

اطلاعات کلی

 

• نام کامل: Associazione Sportiva Roma SpA
• تاسیس توسط: ایتالو فوسچی
• القاب: زرد و قرمزها، گرگ‌ها
• بنیانگذاری: ۲۲ ژوئیه ۱۹۲۷
• استادیوم: المپیک رم
• ظرفیت: ۷۰٫۶۳۴ نفر
• مالک: جیمز پالوتا
• سرمربی: رودی گارسیا
• مدیر کل: مائورو بالدیسونی
• اسپانسر: A.S. Roma
• اسپانسر ورزشی: Roma Cares
• آدرس: Via di Trigoria km 3,600 - 00128 Roma

آ.ث. میلان

نام کامل	آ.ث میلان (Associazione Calcio Milan)[۱]
لقب	روسونری (قرمز و مشکی) دیاوُلو (شیطان) کاسیاویت (به لومباردی پیچ گوشتی)
ورزشگاه	سن سیرو، میلان،  ایتالیا
گنجایش	۸۰٬۰۱۸
مالک	سیلویو برلوسکونی
رئیس افتخاری	سیلویو برلوسکونی[۲]
سرمربی	سینیشا میهایلوویچ
لیگ	سری آ
۲۰۱۴–۱۳۵	۱۰
وبگاه	وبگاه رسمی
لباس اول لباس دوم لباس سوم

آ.ث میلان (یا میلان) (تلفظ ایتالیایی: [assotʃatˈtsjo:ne ˈkaltʃo ˈmi:lan] ( بشنوید))، باشگاه حرفه‌ای فوتبال است که در شهر میلان ایتالیا قرار دارد. در ۱۶ دسامبر ۱۸۹۹ با نام «باشگاه کریکت میلان» به وسیلهٔ آلفرد ادواردز و هربرت کیلپین انگلیسی تاسیس شد و به دلیل انگلیسی بودن مؤسسان، اسم باشگاه به جای میلانو (تلفظ ایتالیایی)، میلان نام گرفت.^[۳]

میلان با ۱۸ قهرمانی در سری آ، ۵ قهرمانی در جام حذفی ایتالیا و ۶ قهرمانی در سوپر جام ایتالیا و در مجموع ۲۹ جام، یکی از پرافتخارترین تیم‌های ایتالیاست. همچنین با ۷ قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، ۲ قهرمانی در جام برندگان جام اروپا، ۵ قهرمانی در سوپر جام اروپا، ۳ قهرمانی در جام بین قاره‌ای و در مجموع ۱۸ جام، پرجام‌ترین تیم اروپایی است و در عرصهٔ بین‌المللی، بهمراه بوکا جونیورز در رده دوم قرار دارد.^[۴]

لباس اول تیم، همواره پیراهن راه راه مشکی و قرمز، و لباس دوم نیز پیراهن و شورت سفید بوده است.^[۵] ورزشگاه خانگی آن‌ها سن سیرو است که با گنجایش ۸۰۰۱۸ نفری^[۶]، بزرگترین ورزشگاه ایتالیا، و یکی از بزرگترین ورزشگاه‌های اروپاست.

مالک کنونی باشگاه سیلویو برلوسکونی است^[۷] که به دلیل مشغله‌های فراوان، آدریانو گالیانی را به سمت مدیریت اجرایی و نایب رییس باشگاه برگزیده است.^[۸] در ۲۱ دسامبر ۲۰۱۳، تغییراتی در کادر مدیریتی میلان صورت گرفت و باربارا برلوسکونی بعنوان نخستین زن تاریخ باشگاه، به کادر مدیریتی افزوده شد. از این تاریخ، آدریانو گالیانی بعنوان نائب رئیس دوم و مدیر فنی و ورزشی باشگاه فعالیت می‌کند و باربارا برلوسکونی بعنوان نائب رئیس اول و مدیر اقتصادی باشگاه در زمینه کارهایی که فنی و ورزشی نیستند فعالیت می‌کند.^[۹][۱۰]

ارزش فعلی باشگاه معادل ۹۴۵ میلیون یورو است و از این نظر، میلان در رده ششم جهان و رده نخست ایتالیا قرار دارد.^[۱۱]

• نام کامل: Associazione Calcio Milan^[۱]
• تاریخ تأسیس: ۱۶ دسامبر ۱۸۹۹
• مؤسسان: آلفرد ادواردز و هربرت کیلپین
• ورزشگاه: سن سیرو^[۱۲]
• کمپ تمرین: میلانلو^[۱۳]
• مالک: سیلویو برلوسکونی
• رئیس افتخاری: سیلویو برلوسکونی
• نائب رئیس اول: باربارا برلوسکونی
• نائب رئیس دوم: آدریانو گالیانی
• مدیر اجرایی: آدریانو گالیانی
• مدیر ورزشی: امبرتو گاندینی^[۱۴]
• سر مربی: سینیشا میهایلوویچ
• دستیار مربی: مائورو تاسوتی
• مربی دروازه‌بانان: مارکو لاندوچی و والریو فیوری
• اسپانسر اصلی: هواپیمایی امارات^[۱۵]
• تولید کننده و طراح لباس: آدیداس^[۱۶]
• اولین قهرمانی در ایتالیا: ۱۹۰۱^[۱۷]
• قهرمانی در سری آ: ۱۸ دوره (دومین)^[۱۸][۱۹]
• اولین قهرمانی در اروپا: ۱۹۶۳ (اولین تیم ایتالیایی)^[۲۰]
• قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا: ۷ دوره (دومین)^[۲۰][۱۸]

تاریخچه

 

این باشگاه، در ابتدا به عنوان باشگاه کریکت، توسط دو انگلیسی به نام‌های آلفرد ادواردز و هربرت کیلپین^[۲۱]، در سال ۱۸۹۹ تاسیس شد. به دلیل خاستگاه این باشگاه، از تلفظ انگلیسی نام شهر میلان، به جای تلفظ ایتالیایی این شهر (میلانو)، در نام این باشگاه استفاده شده‌است. آث میلان اولین عنوان قهرمانی خود در جام قهرمانی ایتالیا را در سال ۱۹۰۱ بدست آورد.^[۳]

اختلافات داخلی و تشکیل باشگاه اینتر میلان

در سال ۱۹۰۸، این باشگاه ایجاد شکاف در خود را به دلیل اختلافات داخلی در موضوع امضای قرارداد با بازیکنان خارجی تجربه کرد، که این موضوع باعث تشکیل باشگاه دیگری در شهر میلان به نام اینتر میلان شد. در این سال، بین سران اصلی باشگاه بر سر استفاده از بازیکنان خارجی اختلاف افتاد تا اینکه طی یک جلسه رسمی، گروهی که اعتقاد به استفاده از بازیکنان خارجی داشتند از این باشگاه جدا شده و نام اینترنازیوناله (به معنای بین‌المللی) را برای باشگاه خود انتخاب کردند. سیاست اصلی باشگاه از همان ابتدا مبارزه با نژاد پرستی بود. تیم اینتر نازیوناله برای قهرمانی در لیگ ایتالیا تنها ۲ سال صبر کرد و در سال ۱۹۱۰ اولین قهرمانی این باشگاه به ثبت رسید. این اتفاق در شرایطی رخ داد که میلان پس از آن و تا فصل ۵۱-۱۹۵۰ قهرمان ایتالیا نشد.^[۲۲]

آغاز افتخارات اروپایی و روی کار آمدن روکو

 

پس از آن میلان در سال ۱۹۵۸ برای نخستین بار به فینال جام باشگاه‎های اروپا راه یافت، اما در شرایطی که ۲بار از رئال مادرید پیش افتاد در وقت‌های اضافه ۳ بر ۲ مغلوب شد.^[۲۳] از اوایل دهه ۶۰ روکو سرمربی میلان شد و باشگاه را به نوک قله افتخار رساند. در فینال ۱۹۶۳ میلان تحت هدایت روکو با پیروزی بر تیم بنفیکا، نخستین تیم ایتالیایی فاتح اروپا لقب گرفت.^[۲۴][۲۵] در سال ۶۸ با شکست هامبورگ، فاتح جام برندگان جام شد^[۲۶] و در سال ۱۹۶۹ برای دومین بار قهرمان اروپا شد.^[۲۷] در همان سال در جام بین قاره‌ای در دیداری جنجالی^[۲۸] استودیانتس آرژانتین را با نتیجه ۴ بر ۲ شکست داد و برای نخستین بار فاتح این جام معتبر بین‌المللی شد.^[۲۹][۳۰]

در اوایل دهه ۷۰ میلان بار دیگر تحت هدایت نرئو روکو جام برندگان جام را فتح کرد.^[۳۱][۳۲] در ادامه دهه میلان ۳بار فاتح کوپا ایتالیا شد و در اواخر دهه تحت هدایت نیلس لیدهولم دهمین اسکودتو را کسب کرد و ستاره‌ای طلایی به همین مناسبت بر روی لباس باشگاه نقش بست.^{[۳۳][۳۴][۳۵]}

توتونرو و سقوط به سری بی

به دنبال بازنشستگی جیانی ریورا، میلان دوران افت را تجربه کرد. دورانی که ماجرای توتونرو یا همان شرط بندی و پرداخت رشوه از سوی باشگاه برای تغییر نتیجه مسابقات در سال ۱۹۸۰ و مجازات حضور در سری بی را برای میلان در پی داشت.^[۳۶] در فصل ۸۱-۱۹۸۰ میلان برای نخستین بار در تاریخ باشگاه، قهرمان سری بی شد و مجدداً به سری آ بازگشت. اما این بازگشت دوام چندانی نداشت و در پایان فصل ۸۲-۱۹۸۱، در بین شانزده تیم چهاردهم شد و به سری بی بازگشت.^[۳۷][۳۸] در همین فصل میلان فاتح جام میتروپا شد.^[۳۹][۴۰] در سال ۱۹۸۲ جوزپه فارینا ریاست باشگاه را برعهده گرفت و میلان را به سری آ بازگرداند. آخرین اقدام او پیش از واگذاری باشگاه به برلوسکونی، امضای قرارداد با پائولو مالدینی بود.^[۴۱][۴۲]

آغاز ریاست برلوسکونی و بازگشت به قله اروپا

در سال ۱۹۸۶، سیلویو برلوسکونی، باشگاه را خریداری کرد و یک سال بعد با به خدمت گیری آریگو ساکی به عنوان سرمربی، و بازیکنانی همچون مارکو فان باستن، رود گولیت و فرانک ریکارد دوران شکوفایی مجدد میلان آغاز شد.^[۴۳][۴۴] ساکی در اولین دوره مربیگری خود در میلان (۱۹۹۱-۱۹۸۷)، موفق به کسب ۸ عنوان قهرمانی شد؛(یک قهرمانی سری آ، یک قهرمانی کوپا ایتالیانا، ۲ قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا، ۲ قهرمانی سوپر جام اروپا و ۲ قهرمانی جام بین قاره‌ای). وی در این دوره یک نایب قهرمانی در سری آ و یک نایب قهرمانی در کوپا ایتالیا را نیز در کارنامهٔ خود دارد.^[۴۵] پس از او فابیو کاپلو^{[۴۶][۴۷][۴۸]}، هدایت میلان را برعهده گرفت و در همان فصل اول میلان را بدون شکست قهرمان ایتالیا کرد.^[۴۹] میلان دو فصل بعد را هم با قهرمانی ایتالیا پشت سر گذاشت. کاپلو در اروپا هم اقتدار ساکی را ادامه داد و همراه میلان، در ۳ فینال پیاپی لیگ قهرمانان/جام باشگاه‌ها حاضر شد.

 

در فینال ۱۹۹۴، شاگردان کاپلو در دیداری یک‌طرفه بارسای مقتدر یوهان کرایف را با ۴ گل در هم شکستند^[۵۰] و بیش از پیش به رکورد ۶ قهرمانی رئال مادرید نزدیک شدند. در فینال ۱۹۹۵، در شرایطی برابر آژاکس تن به شکست دادند که در صورت کسب پیروزی، با ۶ قهرمانی هم‌رده رئال، رکورددار اروپا می‌شدند.^[۵۱]

در ادامه دهه ۹۰، میلان رو به افول گذاشت و در دو فصل ۹۷-۱۹۹۶ و ۹۸-۱۹۹۷ حتی با حضور ساکی و کاپلو هم نتوانست اقتدار خود را حفظ کند. خوردن ۶ گل از یوونتوس، آن هم در ورزشگاه خانگی، بدترین نتیجه دوران برلوسکونی است.^[۵۲]

میلان در قرن بیست و یکم

میلان در اولین دههٔ قرن، یکی از قدرتمندترین باشگاه‌های اروپا و جهان بود. در فاصلهٔ سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷ سه بار به فینال اروپا راه یافت.

سال ۲۰۰۳، در یک فینال تمام ایتالیایی موفق شد رقیب دیرینهٔ خود یوونتوس را در ضربات پنالتی شکست داده و برای ششمین بار قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شود.^[۵۳] در تابستان همان سال، دیدار سوپر جام را برابر پورتو برگزار کرد و با کسب پیروزی ۱-۰ برای چهارمین بار فاتح این جام اروپایی شد.^[۵۴][۵۵] در پایان سال ۲۰۰۳، میلان در مصاف با بوکا جونیورز در ضربات پنالتی شکست خورد و نتوانست قهرمانی جام بین قاره‌ای را بدست آورد.^[۵۶][۵۷]

 

سال ۲۰۰۴، در دیدار رفت از مرحلهٔ یک‌چهارم نهایی دپورتیوو لاکرونیای اسپانیا را در خانه با نتیجهٔ ۴ بر ۱ شکست داد و در شرایطی که همگان تصور می‌کردند که کار تیم اسپانیایی تمام شده، در دیدار برگشت با نتیجهٔ ۴ بر ۰ شکست خورد و از راهیابی به مرحلهٔ نیمه‌نهایی بازماند.^[۵۸] در پایان این فصل میلان برای هفدهمین بار فاتح سری آ شد.^[۵۹][۶۰]

فینال ۲۰۰۵ استانبول هیچگاه از خاطر هوادارن میلان و لیورپول محو نخواهد شد. در این فینال دراماتیک، ابتدا میلان با گل زود هنگام کاپیتان افسانه‌ای خود پائولو مالدینی از حریف انگلیسی پیش افتاد. در ادامه هرنان کرسپوی آرژانتینی دو گل دیگر به ثمر رساند تا نیمهٔ نخست با نتیجهٔ قاطع ۳ بر ۰ به سود میلان به پایان برسد. امّا، در نیمهٔ دوم ورق برگشت و لیورپول موفق شد در مدت زمان ۶ دقیقه، نتیجه را به تساوی بکشاند.استیون جرارد، ولادیمیر اسمیچر و ژابی آلونسو سه گل پیاپی به‌ثمر رساندند تا نهایتاً، بازی در پایان ۱۲۰ دقیقه تلاش دو تیم گل دیگری نداشته باشد و ضربات پنالتی قهرمان اروپا را مشخص نماید. لیورپول ۳ بر ۲ در ضربات پنالتی به پیروزی رسید.^[۶۱]

نیمه‌نهایی ۲۰۰۶، محل برخورد دو غول اروپا یعنی میلان و بارسلونا بود. تک گل لودویک ژولی کافی بود تا بارسا در مجموع دو دیدار، با نتیجهٔ ۱ بر ۰ پیروز شود و به فینال برسد.^[۶۲]

در فصل ۰۶-۲۰۰۵، در پی تخلفات مربوط به تعیین داوران مسابقات سری آ، کمتیه انضباطی رأی به کسر ۱۵ امتیاز در شروع فصل ۰۷-۲۰۰۶ و عدم حضور این تیم در لیگ قهرمانان اروپا را صادر کرد که این حکم بعد از بازنگری، به کسر هشت امتیاز و حضور در مرحله پلی آف لیگ قهرمانان اروپا، کاهش پیدا کرد.^[۶۳]

سال ۲۰۰۷ یکی از بهترین فصول میلان در قرن جدید بود. باشگاه ایتالیایی، در شرایطی به نیمه نهایی راه یافته بود که سه تیم دیگر این مرحله تماماً انگلیسی بودند. در بازی رفت از دور نیمه‌نهایی، منچستر یونایتد موفق شد در ورزشگاه الدترافورد میلان را با نتیجهٔ ۳ بر ۲ شکست دهد. اما این پایان راه نبود و در شب درخشش کاکا، میلان بازی برگشت را با نتیجهٔ ۳ بر ۰ به سود خود به پایان برد و ضمن جلوگیری از فینال تمام انگلیسی، زمینهٔ انتقام‌گیری از لیورپول را مهیا کرد. ورزشگاه المپیک آتن، محل برگزاری فینال تکراری میلان و لیورپول بود. دو گل از فیلیپو اینزاگی در مقابل تک گل دیرهنگام درک کویت کافی بود تا میلان ضمن گرفتن انتقام دو سال قبل، برای هفتمین بار قهرمان اروپا شود.^[۶۴][۶۵] در تابستان ۲۰۰۷، میلان موفق شد باشگاه سویا را با نتیجهٔ ۳-۱ شکست داده و برای پنجمین بار سوپر جام اروپا را فتح کند.^[۶۶][۶۷] در پایان همین سال، در تورنمت جام باشگاه‌های جهان(جام بین قاره‌ای سابق) حاضر شد و در فینال بوکا جونیورز را با نتیجه ۴-۲ شکست داد و برای نخستین بار این جام معتبر بین‌المللی را تحت نام جدیدش فتح کرد.^[۶۸][۶۹]

در پایان فصل ۰۹-۲۰۰۸ پائولو مالدینی، بعد از ۲۴ سال حضور در سطح اول فوتبال ایتالیا و اروپا از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.^[۷۰][۷۱]

ورزشگاه

 

سن سیرو (یا جوزپه مه آتزا) (به ایتالیایی: Stadio San Siro) ورزشگاه تیم‌های آ.ث میلان و اینتر میلان است. سن‌سیرو بزرگترین ورزشگاه ایتالیا و یکی از بزرگترین ورزشگاه‌های اروپاست. در سال ۱۹۲۵ شهرداری میلان شروع ساخت این ورزشگاه را آغاز کرد و کار ساخت آن یک سال به طول انجامید. گنجایش ابتدایی این ورزشگاه ۷۰ هزار نفر بود و سن سیرو نام داشت. تیم‌های اینتر میلان و آث میلان از همان ابتدا اجاره‌نشین این ورزشگاه بودند و بازی‌های خود را در آنجا برگزار می‌کردند. در سال ۱۹۷۲ برترین گلزن تاریخ اینتر و کاپیتان سابق میلان یعنی جوزپه مه آتزا درگذشت. شهرداری میلان برای تجلیل از این ستاره ورزشگاه سن سیرو را به ورزشگاه جوزپه مه آتزا تغییر نام داد. در سال ۱۹۸۹ این ورزشگاه برای نوسازی مدت کوتاهی تعطیل شد و پس از بازگشایی ظرفیت آن به حدود ۸۳ هزار نفر رسید. بسیاری از بازی‌های ایتالیا در همین ورزشگاه برگزار می‌شود. یوفا به تمامی ورزشگاه‌های اروپا بر اساس کیفیت آنها امتیاز می‌دهد. ورزشگاه سن سیرو نمره ۵ از ۵ را دریافت کرده است.این ورزشگاه میزبان فینال لیگ قهرمانان اروپا 2015-16 خواهد بود.^[۱۲]

هواداران و رقبا

با توجه به تحقیقات روزنامهٔ ایتالیایی لا رپوبلیکا، میلان یکی از پرطرفدارترین باشگاه‌های ایتالیاست.^[۷۲] از لحاظ تاریخی، حامیان میلان عمدتاً طبقه کارگر و اعضای اتحادیه‌های تجاری بوده‌اند.^[۷۳] در طرف مقابل اینتر، غالباً توسط قشر متوسط جامعه حمایت می‌شود.^[۷۳] فوسا دی لئونی یکی از قدیمی‌ترین گروه‌های هواداری اولترای ایتالیا، در شهر میلان مستقر است و از میلان حمایت می‌کند.^[۷۴] در حال حاضر بریگیت روسونره اصلی‌ترین گروه اولترای حامی میلان است.^[۷۴] با توجه به تحقیقاتی که در سال ۲۰۱۰ صورت گرفته، میلان با بیش از ۱۸٫۴ میلیون هوادار، پرطرفدارترین تیم ایتالیایی و هفتمین تیم پرطرفدار اروپایی است.^[۷۵][۷۶]

اینتر اصلی‌ترین رقیب میلان است. این دو تیم هرفصل دوبار در قالب رقابت‌های سری آ باهم به رقابت می‌پردازند. شهرآورد میلان یکی از پرتماشاگرترین رقابت‌های فوتبال در سطح جهان است.^{[۷۷][۷۸][۷۹][۸۰][۸۱]}

لباس باشگاه

لباس خانگی میلان از ابتدا راه‌راه قرمز و مشکی بود.^[۸۲] تنها تفاوت موجود در لباس میلان در طول تاریخ، تعداد خط‌های قرمز و مشکی آن بوده‌است. هربرت کیلپین قرمز را بعنوان نماد شیطان و مشکی را برای ایجاد ترس در حریفان انتخاب کرده‌بود.^[۸۲][۸۳] بخاطر لباس مشکی و قرمز باشگاه به بازیکنان میلان اصطلاحاً روسونری می‌گویند. لباس دوم تیم همواره سفید بوده‌است.^[۸۲]

میلان ۸بار در فینال لیگ قهرمانان/جام باشگاه‌های اروپا با لباس سفید حاضر شده و ۶بار فینال را با پیروزی پشت سر گذاشته‌است. همچنین در ۳ فینال با لباس اول حاضر شده و در این بین تنها یکبار موفق به فتح جام شده‌است.

پیراهن سوم باشگاه که کمتر از آن استفاده می‌شود بین رنگ‌های سیاه، زرد، آبی، قرمز، نقره‌ای و طلایی در حال تغییر بوده‌است.^[۸۲]

در طول فصل ۹۸-۱۹۹۷ میلان از ۸ پیراهن مختلف استفاده کرده که این موضوع رکوردی برای باشگاه بحساب می‌آید.^[۸۲]

تولید کنندگان لباس و اسپانسرهای باشگاه

بازیکنان

بازیکنان فعلی

از تاریخ ۲۲ ژوئن ۲۰۱۳ ^{[۸۴][۸۵][۸۶]}

شماره   نقش بازیکن ۱ دروازه‌بان مایکل آگاتزی ۲ مدافع متیا دی‌شیلیو ۴ هافبک سولی مونتاری ۵ مدافع فیلیپه مکسز 7 مهاجم جرمی منز ۸ هافبک ریکاردو ساپونارا ۱۰ هافبک کیسوکه هوندا ۱۱ مهاجم جامپائولو پاتزینی ۱۳ مدافع عادل رامی ۱۴ هافبک مارکو ون گینکل ۱۵ هافبک مایکل اسین ۱۶ هافبک آندریا پولی ۱۷ مدافع کریستین زاپاتا ۱۸ هافبک ریکاردو مونتولیوو ۲۰ مدافع ایگنازیو آباته ۲۳ دروازه بان دیگو لوپز 33 دفاع الکس ۲۵ مدافع دنیله بونرا ۲۶ مدافع ماتیاس سیلوستره (قرضی از اینتر میلان) 22 مهاجم آلسیو چرچی ۳۲ دروازه‌بان کریستین آبیاتی ۳۴ هافبک نایجل دی یانگ ۸۱ مدافع کریستین زاکاردو ۹۲ مهاجم استفان الشعراوی الگو:بازیکن/شماره=27 اصلیت=... بازیکنان قرضی در تیم‌های دیگر

شماره   نقش بازیکن   دروازه‌بان مارکو باربیری (در برشا)   دروازه‌بان ادواردو پاتزاگلی (در آسکولی)   دروازه‌بان داویده ناردوتزو (در ترامو)   مدافع داویده ده‌روسا (در نوارا)   مدافع متیا دسوله (در کیاسو)   مدافع مارکوس دینیز (در لچه)   مدافع رودریگو اِلی (در واره‌سه)   مدافع جوهاد فره‌تی (در به‌نه‌ونتو)   مدافع آندره‌آ لچی (در رناته)   مدافع کریستین گالیانی (در واره‌سه)   مدافع مارکو اسپرانتزا (در پیزا)   مدافع ژرسون ورگارا (در پارما)   مدافع دیداک ویا (در رئال بتیس)   هافبک مارکو بورتولی (در باسانو)   هافبک آتیلا فیلکور (در شاتورو)   هافبک مارکو اتزیو فوساتی (در باری)   هافبک ادموند هوتور (در نوسرینا)   هافبک آلسیو اینوسنتی (در سودتیرول)   هافبک آنتونیو نوچرینو (در وستهام یونایتد)

شماره   نقش بازیکن   هافبک په‌له (در اولهاننزه)   هافبک لوکا سانتونوچیتو (در مونتزا)   هافبک باکایه ترائوره (در کایسری ارسیسپورز)   هافبک متیا والوتی (در آلبینولفه)   مهاجم جیاکومو به‌ره‌تا (در لچه)   مهاجم کینگزلی بواتنگ (در کاتانیا)   مهاجم مته‌آ کینه‌لاتو (در کوسنتزا)   مهاجم جیان‌ماریو کومی (در لانچیانو)   مهاجم مارکو گائه‌تا (در ترامو)   مهاجم سیمونه آندره‌آ گانتز (در لومتزانه)   مهاجم ازه‌کیل هنتی (در اسپتزیا)   مهاجم الساندرو ماتری (در فیورنتینا)   مهاجم ام‌بایه نیانگ (در مون پلیه)   مهاجم نمدی اودامادی (در برشا)   مهاجم آلکس پونتوس پاز (در نوسرینا)   مهاجم علا ناصر رمضان (در برشا)   مهاجم الساندرو رونکی (در برشا)   مهاجم جیان‌مارکو زیگونی (در لچه)

بازیکنان دارای مالکیت مشترک

شماره   نقش بازیکن   دروازه‌بان فیلیپو پروکینی (لچه)   دروازه‌بان ریکاردو پیشیتلی (به‌نه‌ونتو)   مدافع میکل‌آنجلو آلبرتاتزی (ورونا)   مدافع بارتوش سالامون (سمپدوریا)   هافبک لوکا برتونی (کارپی)

شماره   نقش بازیکن   هافبک سیمونه کالوانو (ورونا)   هافبک فیلیپو لورا (سیتاده‌لا)   مهاجم آلبرتو پالوشی (کیه‌وو)   مهاجم سیمونه وردی (تورینو)

شماره‌های بایگانی شده

شماره	بازیکن	ملیت	پست	اولین مسابقه	آخرین مسابقه	منبع
۶[الف]	فرانکو بارزی	ایتالیا	سوئیپر	۲۳ آوریل ۱۹۷۸	۱ ژوئن ۱۹۹۷	[۸۷]
۳[ب]	پائولو مالدینی	ایتالیا	دفاع وسط / دفاع چپ	۲۵ ژانویه ۱۹۸۵	۳۱ مه ۲۰۰۹	[۸۷]

• الف. ^  وی از سال ۱۹۸۲ تا ۱۹۹۷ بازوبند کاپیتانی میلان را در اختیار داشت.
• ب. ^  وی از سال ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۹ بازوبند کاپیتانی میلان را در اختیار داشت.

کادرفنی کنونی

از تاریخ ۱۶ ژانویه ۲۰۱۴ ^[۸۸][۸۹]

فیلیپو اینزاگی	سرمربی
مائورو تاسوتی	کمک مربی
والریو فیوری	مربی دروازبان‌ها
آندره آ مالدرا	دستیار فنی
رودولفو تاوانا	پزشک ارشد
آرماندو گوتزینی	پزشک
استفانو ماتزونی	پزشک
برونو دومینیچی	سرپرست بدنسازها
فابیو آلِوی	مربی بدنساز
سرجیو ماسکرونی	مربی بدنساز
آندره‌آ پریمیتیوی	مربی بدنساز
استفانو آراتا	سرپرست فیزیوتراپ‌ها
مارکو کاتانئو	فیزیوتراپ
استفانو گرانی	فیزیوتراپ
روبرتو موروسی	فیزیوتراپ
مارکو پائه‌سانتی	فیزیوتراپ
اِندو تومورونی	ماساژور

روسا و مربیان باشگاه

 

میلان در طول تاریخ خود از سال ۱۸۹۹ تاکنون، روسای گوناگونی داشته است. برخی از این روسا همزمان مالک باشگاه هم بوده‌اند، درحالیکه تعدادی از آن‌ها ریاست افتخاری باشگاه را برعهده داشته‌اند. اولین رئیس باشگاه، آلفرد ادواردز انگلیسی بود که بهمراه هربرت کیلپین، از بنیان‌گذاران میلان بودند.^[۳][۹۰] طولانی‌ترین دوران ریاست باشگاه، متعلق به سیلویو برلوسکونی است که از سال ۱۹۸۶ تاکنون، مالکیت و ریاست باشگاه را برعهده داشته‌است. وی همچنین با ۲۸ جام داخلی و بین‌المللی، پرافتخارترین رئیس تاریخ باشگاه است.^[۷][۹۱]

فهرست کامل روسای باشگاه^[۹۲]

=== برخی از مربیان بزرگ باشگاه ===^[۹۳]

 

کارلو آنچلوتی ۸سال پیاپی سرمربی میلان بود و همراه میلان ۸جام کسب کرد. سال نام ۱۹۰۸–۱۹۰۰ هربرت کیلپین ۱۹۲۶–۱۹۲۴ ویتوریو پوتزو ۱۹۵۲ گونار گرن ۱۹۶۳–۱۹۶۱، ۱۹۶۷-۱۹۷۳، ۱۹۷۷ نرئو روکو ۱۹۶۶–۱۹۶۳، ۱۹۷۷-۱۹۷۹، ۱۹۸۴-۱۹۸۷ نیلس لیدهولم ۱۹۷۴–۱۹۷۳، ۲۰۰۱ چزاره مالدینی ۱۹۷۴، ۱۹۷۵-۱۹۷۶ جیووانی تراپاتونی ۱۹۸۷، ۱۹۹۱-۱۹۹۶، ۱۹۹۷-۱۹۹۸ فابیو کاپلو ۱۹۸۷-۱۹۹۱، ۱۹۹۶-۱۹۹۷ آریگو ساکی ۱۹۹۸-۲۰۰۱ آلبرتو زاکرونی ۲۰۰۹–۲۰۰۱ کارلو آنچلوتی ۲۰۱۰-۲۰۱۴ ماسیمیلیانو آلگری ۲۰۱۴ سیدورف ۲۰14-۲۰۱5 فیلپو اینزاگی تاکنون - 2015 سینیشا میهایلوویچ

افتخارات

میلان با کسب ۲۹ جام رسمی، یکی از پرافتخارترین باشگاه‌های ایتالیاست. این باشگاه به همراه بوکا جونیورز، در رده دوم پرجام ترین تیم‌های فوتبال باشگاهی در سطح جهان قرار دارد. رکورد میلان حاوی ۱۴ جام اروپایی و ۴ جام جهانی است. در سال ۱۹۷۹، یک ستارهٔ طلایی به مناسبت کسب دهمین اسکودتو بر روی لباس میلان قرار گرفت.^[۱۸]

ملی

سری آ:

• قهرمان (۱۸ بار): ۱۹۰۱؛ ۱۹۰۶؛ ۱۹۰۷؛ ۵۱-۱۹۵۰؛ ۵۵-۱۹۵۴؛ ۵۷-۱۹۵۶؛ ۵۹-۱۹۵۸؛ ۶۲-۱۹۶۱؛ ۶۸-۱۹۶۷؛ ۷۹-۱۹۷۸؛ ۸۸-۱۹۸۷؛ ۹۲-۱۹۹۱؛ ۹۳-۱۹۹۲؛ ۹۴-۱۹۹۳؛ ۹۶-۱۹۹۵؛ ۹۹-۱۹۹۸؛ ۰۴-۲۰۰۳؛ ۲۰۱۱-۲۰۱۰
• نایب قهرمان (۱۷ بار): ۱۹۰۲؛ ۱۱-۱۹۱۰؛ ۱۲-۱۹۱۱ ۴۸-۱۹۴۷؛ ۵۰-۱۹۴۹؛ ۵۲-۱۹۵۱؛ ۵۶-۱۹۵۵؛ ۶۱-۱۹۶۰؛ ۶۵-۱۹۶۴؛ ۶۹-۱۹۶۸؛ ۷۱-۱۹۷۰؛ ۷۲-۱۹۷۱؛ ۷۳-۱۹۷۲؛ ۹۰-۱۹۸۹؛ ۹۱-۱۹۹۰؛ ۰۵-۲۰۰۴؛ ۱۲-۲۰۱۱

سری بی:

• قهرمان (۲ بار): ۸۱-۱۹۸۰؛ ۸۳-۱۹۸۲

کوپا ایتالیا:

• قهرمان (۵ بار): ۶۷-۱۹۶۶؛ ۷۲-۱۹۷۱؛ ۷۳-۱۹۷۲؛ ۷۷-۱۹۷۶؛ ۰۳-۲۰۰۲
• نایب قهرمان (۷ بار): ۴۲-۱۹۴۱؛ ۶۸-۱۹۶۷؛ ۷۱-۱۹۷۰؛ ۷۵-۱۹۷۴؛ ۸۵-۱۹۸۴؛ ۹۰-۱۹۸۹؛ ۹۸-۱۹۹۷

سوپر جام ایتالیا: (رکورد دار)

• قهرمان (۶ بار): ۱۹۸۸؛ ۱۹۹۲؛ ۱۹۹۳؛ ۱۹۹۴؛ ۲۰۰۴ ; ۲۰۱۱
• نایب قهرمان (۳ بار): ۱۹۹۶؛ ۱۹۹۹؛ ۲۰۰۳

اروپایی

لیگ قهرمانان اروپا:

• قهرمان (۷ بار): ۶۳-۱۹۶۲؛ ۶۹-۱۹۶۸؛ ۸۹-۱۹۸۸؛ ۹۰-۱۹۸۹؛ ۹۴-۱۹۹۳؛ ۰۳-۲۰۰۲؛ ۰۷-۲۰۰۶
• نایب قهرمان (۴ بار): ۵۸-۱۹۵۷؛ ۹۳-۱۹۹۲؛ ۹۵-۱۹۹۴؛ ۰۵-۲۰۰۴

جام در جام اروپا:

• قهرمان (۲ بار): ۶۸-۱۹۶۷؛ ۷۳-۱۹۷۲
• نایب قهرمان (۱ بار): ۷۴-۱۹۷۳

سوپر جام اروپا: (رکورد دار)

• قهرمان (۵ بار): ۱۹۸۹؛ ۱۹۹۰؛ ۱۹۹۴؛ ۲۰۰۳؛ ۲۰۰۷
• نایب قهرمان (۲ بار): ۱۹۷۳؛ ۱۹۹۳

جام میتروپا:

• قهرمان (۱ بار): ۸۲-۱۹۸۱

جام لاتین:

• قهرمان (۲ بار): ۱۹۵۱؛ ۱۹۵۶
• نایب قهرمان (۱ بار): ۱۹۵۳

جهانی

جام بین قاره‌ای:

• قهرمان (۳ بار): ۱۹۶۹؛ ۱۹۸۹؛ ۱۹۹۰
• نایب قهرمان (۴ بار): ۱۹۶۳؛ ۱۹۹۳؛ ۱۹۹۴؛ ۲۰۰۳

جام باشگاه‌های جهان:

• قهرمان (۱ بار): ۲۰۰۷

میلان و توپ طلای اروپا

 

جیانی ریورا، اولین بازیکن میلان و دومین ایتالیایی برنده توپ طلای اروپا(تلفظ فرانسوی: ​[balɔ̃ dɔʁ]) است. او در سال ۱۹۶۹، در رقابت با هموطنش لوئیجی ریوا، توپ طلا را از آن خود کرد.^[۹۴]

پس از او رود گولیت هلندی، بالاتر از پائولو فوتره پرتغالی، برنده توپ طلای ۸۷ شد.^[۹۵] مارکو فان باستن، دیگر ستاره هلندی بود که در سال‌های ۸۸ و ۸۹ دوبار پیاپی توپ طلا را به ویترین افتخارات خود افزود. او در این دوسال، با هم تیمی‌های خود گولیت و بارزی رقابت داشت.^[۹۶][۹۷] فان باستن، در ادامه روند موفقیتش، توپ طلای سوم را در سال ۹۲ برد. در این سال هریستو استویچکوف، جدی‌ترین رقیب او برای تصاحب توپ طلا بود.^[۹۸]

ژرژ وه‌آ، دیگر بازیکن میلان است که در سال ۹۵ فاتح توپ طلا شد. او همچنین، نخستین بازیکن غیر اروپایی است که توپ طلا را برده‌است. وه‌آ نیمهٔ نخست سال را برای پاری سن ژرمن بازی کرد.^[۹۹]

آندری شوچنکو هفتمین توپ طلای میلان را در سال ۲۰۰۴ کسب کرد. جدی‌ترین رقبای او دکو و رونالدینیو بودند.^[۱۰۰] و در نهایت کاکا، آخرین توپ طلای میلان را در سال ۲۰۰۷ از آن خود کرد. او در شرایطی به این افتخار نائل شد که رقیبانی چون کریستیانو رونالدو و مسی را در کنار خود میدید.^[۱۰۱]

در جدول رده‌بندی، میلان با مجموع ۶بازیکن و ۸توپ طلا بهمراه یوونتوس در رده نخست و بالاتر از بارسلونا و رئال مادرید قرار دارد.^[۱۰۲]

آمار و رکوردهای باشگاه

 

پائولو مالدینی با ۹۰۲ بازی در مجموع و ۶۴۷ بازی در سری آ، رکورددار تعداد بازی برای میلان است.^{[۱۰۳][۱۰۴]} او همچنین رکورددار تعداد بازی در سری آ است.^[۱۰۵]

یکی از راس‌های مثلث سوئدی میلان، گونار نوردال با ۲۲۱ گل، بهترین گلزن تاریخ میلان است.^[۱۰۶] بعد از او آندری شوچنکوی اوکراینی با ۱۷۵ گل قرار دارد و جیانی ریورا کاپیتان سابق میلان با ۱۶۴ گل جایگاه سوم را در اختیار دارد. ریورا همچنین با ۱۷ سال و ۸۰ روز سن، جوان‌ترین گلزن تاریخ میلان است.^[۱۰۷]

مربی اسطوره‌ای میلان نرئو روکو، که میلان را به یکی از غول‌های دهه شصت اروپا تبدیل کرده بود، اولین جام قهرمانی اروپا را برای میلان کسب کرد. طولانی‌ترین دوران مربیگری میلان با ۴۵۰ بازی، در اختیار اوست.^[۱۰۸]

سیلویو برلوسکونی، طولانی‌ترین دوران ریاست باشگاه را با ۲۸ سال ریاست در اختیار دارد.^[۷]

میلان بهمراه بوکا جونیورز، بیشترین جام بین‌المللی را برده‌اند و پرافتخارترین باشگاه‌های فوتبال دنیا هستند.^[۴]

در فصل ۹۲-۱۹۹۱، میلان بدون شکست اسکودتو را فتح کرد و تبدیل به اولین تیمی شد که بدون شکست فاتح سری آ می‌شود. با ۵۸ بازی بدون شکست، میلان رکورددار ایتالیاست و در اروپا بعد از استوا بخارست(۱۰۴) و سلتیک(۶۸)، در رده سوم قرار دارد.^[۱۰۹]

بزرگترین پیروزی باشگاه در برابر مودنا بدست آمده است. میلان در یکی از دیدارهای فصل ۱۵-۱۹۱۴، مودنا را با نتیجه ۱۳-۰ شکست داده است.^{[۱۱۰][۱۱۱]}

بولونیا در فصل ۲۳-۱۹۲۲، سنگین‌ترین شکست را با ۸ گل به میلان تحمیل کرده است.^[

لاتزیو
Lazio

نام کامل باشگاه	باشگاه فوتبال اس اس لاتزیو
لقب(ها)	سفید و آبی ها ، عقاب ها
تاریخ تأسیس	۱۹۰۰
نام ورزشگاه	ورزشگاه المپیک رم رم (گنجایش: ۷۲۰۰۰)
مدیرعامل	کلودیو لوتیتو
سرمربی	استفانو پیولی
لیگ	سری آ
۲۰۱۳-۱۴	نهم
وب‌گاه	لاتزیو
لباس اول لباس دوم لباس سوم
فصل جاری

باشگاه فوتبال لاتزیو (به ایتالیایی: Sociata Sportiva Lazio) معروف به S.S.Lazio یا بطور ساده Lazio یک باشگاه حرفه‌ای ورزشی در ایتالیاست که بیشتر بخاطر تیم فوتبالش شناخته می‌شود. لاتسیو در مجموع ۳۷ زیرمجموعه ورزشی دارد که بیشتر از هر انجمن ورزشی دیگر در اروپا است.

فوتبالیست‌های مجموعه ورزشی لاتسیو که در پیراهن آبی آسمانی و شرت ورزشی سفید بازی می‌کنند تاکنون دو بار سری آ را فتح کرده‌اند، اولین بار در فصل ۷۴-۱۹۷۳ و بار دیگر در فصل۲۰۰۰-۱۹۹۹. همچنین ۴عنوان Coppa Italia و فتح UEFA Cup Winners' Cup و UEFA Super Cup هر دو در سال ۱۹۹۹ از دیگر افتخارات باشگاه می‌باشد. لاتسیو بیشتر تاریخ خود را در سطح بالای فوتبال ایتالیا سپری کرده است، جایی که هم اکنون مشغول بازی در فصل 14-2013 است.

بازی‌های خانگی در Stadio Olimpico که بطور مشترک با رقیب باشگاه یعنی آ. اس. رم استفاده می‌شود، برگزار می‌گردد. ورزشگاهی با ظرفیت بالای ۷۲.۰۰۰ نفر که پس از San Siro بزرگترین در ایتالیا می‌باشد.

لاتزیو تا کنون دو عنوان قهرمانی سریA و شش عنوان قهرمانی کوپا ایتالیا و یک قهرمانی یوفا و جام در جام اروپا را تا به امروز کسب کرده است.

 

 

پیشینه

از ابتدای تاسیس تا پس از جنگ جهانی دوم (۱۹۴۹-۱۹۰۰)

Societa Podistica Lazio یا باشگاه دومیدانی لاتسیو در ۹ ژاویه ۱۹۰۰ در ناحیه Prati شهر رم تاسیس شد. هدف از تاسیس باشگاه در برگرفتن بیشتر شهر رم بود. ۹ عضو اصلی تاسیس کنندهٔ باشگاه، نام Lazio که استان در برگیرندهٔ شهر رم است را برای باشگاه انتخاب کردند.

در ۱۹۰۱، یکی از اعضای Racing Club de Paris فوتبال را وارد باشگاه لاتسیو کرد تا لاتسیو قدیمی ترین تیم فوتبال شهر رم و یکی از قدیمی ترین‌ها در ایتالیا باشد. تیم فوتبال به سرعت تشکیل شد، اگرچه اولین مسابقات رسمی در سال ۱۹۰۲ انجام شد. اولین مسابقه در تاریخ ۱۶ ماه May سال ۱۹۰۲ برگزار شد که حاصل آن برد ۳-۰ مقابل Societa Sportiva Virtus (که اکنون این تیم از بین رفته است) بود.

لاتسیو در ۱۹۱۲ به محض اینکه فدراسیون فوتبال ایتالیا اقدام به سازماندهی رقابت‌های قهرمانی در مرکز و جنوب ایتالیا کرد، به رقابت‌های لیگ ملحق شد و سه بار به مرحله پایانی رقابت‌های پلی آف راه یافت، اما با شکست در ۱۹۱۳ به Provercellie، در ۱۹۱۴ به Casale و در ۱۹۲۳ به Genoa ۱۸۹۳ هرگز موفق به قهرمانی نشد.

دهه ۱۹۵۰ و ۶۰

دههٔ ۱۹۵۰ ترکیبی از نتایج خوب و متوسط بود که با عنوان قهرمانی جام حذفی در ۱۹۵۸ همراه بود. در سال ۱۹۶۱ لاتسیو برای نخستین بار به Serie B سقوط کرد، اما دو سال بعد مجدداً به Serie A بازگشت. زیر نظر Juan Carlos Lorenzo مربی آرژاتینی، در ۱۹۶۴ لاتسیو با خط دفاعی مستحکم خود مقام معتبر هشتم را کسب کرد (با تنها ۲۱ گل زده و ۲۴ گل خورده). برد ۳-۰ خارج از خانه مقابل Juventus بهترین نتیجهٔ فصل بود.

ستارهٔ آن سال‌ها Nello Governato هافبک تیم بود که بعدها به عنوان مربی باشگاه مشغول به کار شد. لاتسیو در ۱۹۶۷ سقوط کرد و سال بعد به Serie A بازگشت و در میان تیم‌های بالای جدول در رتبهٔ هشتم قرار گرفت.

دهه ۱۹۷۰

دههٔ ۱۹۷۰ درست همانند دههٔ ۱۹۶۰ با سقوط به Serie B در فصل ۷۱-۱۹۷۰ همراه بود. اگرچه پیشرفت در سال‌های بعدی نخستین دورهٔ حقیقی موفق باشگاه را سبب شد. لاتسیو در فصل ۷۳-۱۹۷۲ با تیمی شامل Giuseppe Wilson کاپیتان متولد انگلیس در دفاع، Luciano Re Cecconi و Mario Frustalupi در هافبک، Renzo Garloschelli و Giorgio Chinaglia در حمله و مربیگری Tommaso Maestrelli قدم به مسابقات گذاشت. با گلهای Chinaglia و دفاع قدرتمند تیمی، لاتسیو به عنوان یک شگفتی ظاهر شد و با Milan و Juventus برای Scudetto رقابت می‌کرد. اما شکست در روز پایانی مسابقات در Napoli با یک گل دیر هنگام باعث شد Juventus با پیروزی در برابر A.S.Roma رقیب لاتسیو عنوان را کسب کند.

این پیش درآمدی برای فصل ۷۴-۱۹۷۳ بود، زمانی که لاتسیو تمام فصل در صدر جدول بود و اولین عنوان لیگ خود را کسب کرد. متأسفانه این قهرمانی ادامه پیدا نکرد، چرا که لاتسیو فصل بعدی را با رتبه چهارم به پایان رساند، در فصل ۷۶-۱۹۷۵ برای فرار از سقوط تقلا می‌کرد، در فصل ۷۷-۱۹۷۶ رتبهٔ پنجم را کسب کرد و در فصل ۷۸-۱۹۷۷ نیز در میانهٔ جدول فصل را به اتمام رساند. مرگ غم انگیز Luciano Re Cecconi و Tommaso Maestrelli به اضافهٔ جدایی Chinaglia یک تراژدی سه گانه برای لاتسیو بود. Bruno Giordano با کسب عنوان بهترین گلزن لیگ در ۱۹۷۹ توانست تا حدی برای تیم تسکین باشد، زمانی که لاتسیو لیگ را هشتم به پایان رساند.

لاتسیو در سال ۱۹۸۰ به دلیل تبانی در مسابقاتش به همراه Milan به Serie B فرستاده شد. لاتسیو سه فصل در لیگ دسته دوم ایتالیا باقی‌ماند تا سیاه ترین قسمت تاریخ باشگاه رقم بخورد. تیم در ۱۹۸۳ به Serie A بازگشت و در فصل جدید در روز آخر موفق شد از سقوط فرار کند. فصل ۸۵-۱۹۸۴ فصل بسیار غم انگیزی برای لاتسیو بود بطوریکه با ۱۵ امتیاز، رتبه آخر لیگ را کسب کرد (با وجود بازیکنان با استعدادی مثل Francesco Dell'Anno و Francesco Fonte).

در ۱۹۸۶، لاتسیو بدلیل وارد آمدن تهمت شرکت یک بازیکنش به اسم Claudio Vinazzini در شرط بندی، با کسر ۹ امتیاز جریمه شد (که در روزهایی که هر برد ۲ امتیاز داشت ضربت مهلکی برای تیم بود). در همان فصل رقابت‌های Serie B لاتسیو یک نبرد حماسی برای فرار از سقوط داشت. با مربیگری Euganio Fascetti، لاتسیو تنها پس از پیروزی پلی آف برابر Taranto و Campobasso از سقوط به Serie C نجات یافت. در ۱۹۸۸ لاتسیو به Serie A بازگشت و زیر نظر مدیریت مالی با دقت Gianmarco Calleri، موقعیت باشگاه به عنوان یک باشگاه قدرتمند تثبیت شد.

دهه ۱۹۹۰

ورود Sergio Cragnotti در ۱۹۹۲ تاریخ باشگاه را برای همیشه تغییر داد چرا که او خود را برای سرمایه گذاری بلند مدت بر روی بازیکنان جدید به منظور ساختن تیمی که بتواند در سطح Serie A رقابت کند، آماده می‌کرد. Cragnotti مکرراً با آوردن بازیکنانی که ستاره‌های بزرگ شناخته می‌شدند رکورد بازار نقل و انتقالات را می‌شکست. Juan Sebastian Veron با ۱۸ میلیون یورو، Christian Vieri با ۱۹ میلیون یورو و شکنندهٔ رکورد نقل و انتقالات دنیا -اگرچه تنها برای چند هفته- خرید Hernan Crespo از پارما با ۳۵ میلیون یورو بود.

در ۱۹۹۳ لاتسیو در Serie A فصل را پنجم تمام کرد، چهارم در ۱۹۹۴، دوم در ۱۹۹۵، سوم در ۱۹۹۶، و مجدداً چهارم در ۱۹۹۷، سپس در ۱۹۹۹ در روز آخر تنها با یک امتیاز اختلاف عنوان قهرمانی را به AC Milan واگذار کرد. سرانجام لاتسیو با بازیکنانی همچون Sinisa Mihajlovic، و Alessandro Nesta و Pavel Nedved موفق شد در ۲۰۰۰ دومین Scudetto را فتح کند. در همان سال لاتسیو جام حذفی را نیز فتح کرد تا با Sven-Goran Eriksoon (بین ۱۹۹۷-۲۰۰۰) بعنوان مربی موفق شود بنا بر استاندارد ایتالیائی double کند. گفتنی است لاتسیو در سال‌های ۱۹۹۸ و ۲۰۰۴ دو عنوان دیگر Coppa Italia را نیز بدست آورد.

لاتسیو همچنین در آخرین سال برگزاری رقابت‌های Uefa Cup winers' cup در ۱۹۹۹ به عنوان قهرمانی دست یافت و در ۱۹۹۸ نیز به فینال رقابت‌های UEFA Cup راه یافت، اما ۰-۳ مقابل Inter Milan و ستارهٔ این تیم Ronaldo شکست خورد. لاتسیو دو بار عنوان Italian Super Cup را کسب کرد و با شکست Manchester United در ۱۹۹۹ قهرمان European Super Cup شد. لاتسیو همچنین اولین باشگاه ایتالیائی بود که به بازار سهام Italian Piazza Affari راه یافت.

۲۰۰۰ تا اکنون - تنزل و احیای مجدد

لاتسیو این دهه را با درخشانی با بردن Italian Super Cup و کسب رتبه سوم در لیگ آغاز کرد اما عزیمت Sven Goran Eriksson نزول یاشگاه را تسریع کرد. با به آخر رسیدن پول، یا هدر دادن آن برای خریدهای شکست خورده‌ای مثل Gaizka Mendieta با ۲۸ میلیون یورو، لاتسیو شرایط حضور در UEFA Champions League در فصل ۲۰۰۱/۲۰۰۲ را از دست داد و فصل را با رتبه ناامید کنندهٔ ششم به پایان رساند.

با رسوائی مالی که Cragnotti و کارخانجات زنجیره‌ای او به نام Cirio را درگیر می‌کرد، وی مجبور شد باشگاه را در ۲۰۰۲ ترک کند و لاتسیو تا ۲۰۰۴ با سرپرستی مالی مدیران و شرکای بانکی کنترل شد. این مساله باشگاه را مجبور کرد تا بازیکنان ستاره و حتی نماد باشگاه -کاپیتان تیم Alessandro Nesta- را به سرعت بفروشد. متعاقباً لاتسیو به Claudio Lotito که هم اکنون بزرگترین سهامدار باشگاه است، فروخته شد.

در آن تابستان، ستارهٔ سابق ۳۶ سالهٔ لاتسیو، Paolo Di Canio موافقت کرد به باشگاه بپیوندد. در فصل ۲۰۰۶-۲۰۰۵ لاتسیو بسیاری از بازیکنان قدیمی مثل Fernando Couto، و Paolo Negro و Giuliano Giannichedda که حاضر نشده بودند دستمزد خود را کاهش دهند و از طرف باشگاه اجازهٔ خروج دریافت کرده بودند، را از دست داد. فصل ۲۰۰۶-۲۰۰۵ تحت مربیگری Delio Rossi، لاتسیو با تیمی متشکل از قدیمی‌های باقی‌مانده مثل Angello Peruzzi و هافبک‌های محبوب طرفداران، Fabio Liverani و Ousmane Dabo و با تزریق بازیکنان با انگیزه با دستمزد پائین تر، بالاتر از انتظارات ظاهر شد. ثابت شد که این خط مشی موفقیت آمیز است چرا که باشگاه جواز حضور در UEFA Cup ردر فصل ۰۷-۲۰۰۶ را بدست آورد.

در ۱۴ ژوئیه، اعلام شد که لاتسیو بخاطر شرکت در رسوائی تعیین نتیجهٔ مسابقات از پیش (match-fixing scandal)، با ۷ امتیاز منفی به رقابت‌های Serie B فرستاده شده است. درخواست استیناف باشگاه موفقیت آمیز بود و دادگاه در ۲۵ ژوئیه، جریمهٔ لاتسیو را به ۱۱ امتیاز منفی در فصل آتی Serie A (که چندی بعد به ۳ امتیاز کاهش یافت) و کسر ۳۰ امتیاز در فصل قبلی Serie A کاهش داد که باعث شد لاتسیو فرصت حضور در UEFA Cup را از دست دهد.

با وجود این، لاتسیو به عنوان سوم لیگ در فصل ۲۰۰۶/۲۰۰۷ دست یافت و چیزی نمانده بود که رکورد بردهای متوالی باشگاه را بشکند. تیم فعلی ۸ برد متوالی کسب کرد که قابل مقایسه با ۹ برد متوالی تیم برندهٔ Scudetto در ۲۰۰۰ بود.

رنگ‌ها، نشان‌ها و لقب‌ها

رنگ‌های سفید آبی آسمانی لاتسیو از نشان ملی یونان الهام گرفته شده است، ناشی از این حقیقت که لاتسیو یک باشگاه ورزشی مخلوط است که در به رسمیت شناختن بازی‌های المپیک باستانی و اینکه سنت ورزش کردن در اروپا به یونان پیوند یافته است، ایجاد شده است.

لاتسیو در اصل یک پیراهن که به بخش‌های آبی آسمانی و سفید تقسیم می‌شد، با شرت و جوراب سیاه می‌پوشید. بعد از یک مدت در قدیم آسمانی راه راه پوشیده است، اما معمولاً لباس لاتسیو آبی آسمانی با تزئینات سفید با شرت و جوراب سفید بوده است. رنگ‌های باشگاه لقب ایتالیائی باشگاه، biancocelesti را بوجود آورده است.

سمبل و نشان سنتی باشگاه لاتسیو عقاب است، که توسط Luigi Bigiarelli عضو تاسیس کنندهٔ باشگاه انتخاب شد و تصدیقی است بر نشان سپاه امپراطوری روم که به عنوان Aquila شناخته شده است. سپاه روم این نشان را زمانی که به رزم می‌رفت با خود حمل می‌کرد. استفادهٔ لاتسیو از این نماد دو لقب برای باشگاه بوجود آورده است: Aquilotti (عقاب‌های جوان) و Le Aquile (عقاب‌ها). نماد فعلی باشگاه یک عقاب طلائی را بالای یک سپر سفید با حاشیهٔ آبی، درون سپر نام باشگاه و یک سپر سه جزئی کوچکتر با رنگ‌های باشگاه را نمایان می‌سازد.

طرفداران و رقیبان

لاتسیو مطابق با تحقیق Doxa Institutre - L'Expresso در April سال ۲۰۰۶، با دارا بودن حدود ۳٫۵٪ طرفداران فوتبال، ششمین باشگاه پرطرفدار فوتبال در ایتالیاست.

مطابق با تاریخ، بزرگترین گروه طرفداران لاتسیو در شهر رم از قسمت شمالی از Vatican City هستند، که یک شکل قوس مانند در سرتاسر رم ساخته است که شامل مناطقی مثل Parioli، و Prati، و Flaminio، و Salario، و Nomentano، و Cassia، و Monte Mario می‌شود.

Irriducibili Lazio تاسیس شده در ۱۹۸۷ هم اکنون بزرگترین گروه ultras (طرفداران متعصب) باشگاه می‌باشد. این گروه بخاطر عقاید خاص سیاسی شان بد نام شده و توجه رسانه‌ها در سرتاسر جهان را معطوف کرده است. اگرچه، همانند دیگر باشگاه‌ها عقاید سیاسی یک گروه را نمی‌توان به تمام طرفداران مربوط دانست. در روزهای مسابقه، این گروه پرچم‌هایی به سبک سنتی انگلیسی می‌سازد و معمولاً تنها برای Derby della Capitale پرچم‌های سنتی ایتالیائی می‌سازد.

Derby della Capitale در کشورهای انگلیسی زبان با نام Rome Derby شناخته شده و مسابقه‌ای است بین لاتسیو و رقیب اصلیش آ. اس. رم، و در زمرهٔ با حرارت ترین و احساسی ترین مسابقهٔ رقیبان فوتبالی در جهان است. یکی از طرفداران لاتسیو، Vincenzo Paparelli در یکی از دربی‌ها در فصل ۸۰-۱۹۷۹ پس از برخورد مواد آتش زایی که از سوی طرفداران آ. اس. رم پرتاب شده بود به چشمش، جان خود را از دست داد. لاتسیو همچنین یک رابطهٔ رقابتی قوی با Napoli دارد.

طرفداران لاتسیو رابطهٔ دوستانه‌ای با Inter، و Triestina و Hellas Verona دارند. همچنین با باشگاه‌هایی در نقاط دیگر اروپا از جمله Real Madrid و Chelsea نیز ارتباط دوستانه‌ای دارند.

Societa Sportiva Lazio به عنوان یک کمپانی

در ۱۹۹۸، در زمان ریاست Sergio Cragnotti، باشگاه Societa Sportiva Lazio تبدیل به یک شرکت شراکتی سهام (joint stock company) شد. لاتسیو اولین باشگاه ایتالیائی بود که این کار را انجام داد. در حال حاضر، سهام لاتسیو بین Claudio Lotito که ۶۱٫۳۱۲٪ را داراست و سایر سهامداران که ۳۸٫۶۸۸٪ باقی‌مانده را دارا هستند، تقسیم شده است. در کنار Juventus و Roma، لاتسیو یکی از سه باشگاه ایتالیائی است که در Borsa Italiana (بورس سهام ایتالیا) ثبت شده است. مطابق با The Football Money League که توسط مشاوران Deloitte منتشر شد، در فصل ۰۵-۲۰۰۴ لاتسیو با برآورد درآمد ۸۳ میلیون یورویی بیستمین باشگاه پر درآمد جهان بود.

هواداران پارسی‌زبان و ایرانی لاتزیو

کانون هواداران ایرانی لاتزیو در سال 1387 در قالب گروهی فیس‌بوکی تشکیل شده است.^[۱] این کانون به گردآوری خبر به زبان پارسی و انتشار آن در تارنمای رسمی^[۲] و شبکه‌های اجتماعی، برگزاری گردهمایی سراسری در ایران، پیشنهاد بازیکن و بازیکن‌یابی برای باشگاه و... می‌پردازد. نمونه‌ی این گردهمایی‌ها را در زمان حضور تیم میلان برای بازی با پرسپولیس می‌توان مثال زد که در رسانه‌ها و خبرگزاری‌های گوناگون پارسی درج شد.^[۳]

برانکو ایوانکوویچ

شناسنامه
نام کامل	برانکو ایوانکوویچ
زادروز	۲۸ فوریهٔ ۱۹۵۴ ‏(۶۱ سال)
زادگاه	چاکوتس، یوگوسلاوی
نام مستعار	پروفسور
اطلاعات باشگاهی
باشگاه کنونی	پرسپولیس ایران
پُست	هافبک
باشگاه‌های حرفه‌ای
سال‌ها	باشگاه‌ها	بازی (گل)
۱۹۹۰–۱۹۷۹	وارتکس	۲۶۳ (۳۱)
دوران مربیگری
۱۹۹۵–۱۹۹۱ ۱۹۹۶–۱۹۹۵ ۱۹۹۸–۱۹۹۶ ۱۹۹۹–۱۹۹۸ ۲۰۰۰–۱۹۹۹ ۲۰۰۱ ۲۰۰۲ ۲۰۰۶–۲۰۰۳ ۲۰۰۸–۲۰۰۶ ۲۰۱۱–۲۰۰۹ ۲۰۱۲–۲۰۱۱ ۲۰۱۳–۲۰۱۲ ۲۰۱۴–۲۰۱۳ ۲۰۱۵	وارتکس سگستا ریه کا کرواسی(دستیار) هانوفر ۹۶ ایران (دستیار) امید ایران ایران دینامو زاگرب شاندونگ لیونگ الاتفاق الوحده امارات دینامو زاگرب پرسپولیس

برانکو ایوانکوویچ (به کرواتی: Branko Ivanković) (۲۸ فوریه ۱۹۵۴، کرواسی) بازیکن سابق و مربی فوتبال کروات است. برانکو سرمربی تیم ملی فوتبال ایران در جام جهانی فوتبال ۲۰۰۶ بود. او همچنین تیم فوتبال امید ایران را در بازی‌های آسیایی ۲۰۰۲ قهرمان کرد. او هم اکنون با قراردادی ۱۴ ماهه هدایت پرسپولیس تهران را به عنوان سرمربی برعهده گرفته است.^[۱]

 

 

امار مربیگری

^[۲] این مربی کروات که در جام‌جهانی 2006 هم مرد شماره یک نیمکت تیم‌ملی ایران بود طی سال‌های 91 تا 2014 میلادی در 8 باشگاه فعالیت و عملکرد قابل دفاعی داشته است و بررسی آماری عملکرد وی در تیم‌های باشگاهی نشان می‌دهد که گزینه مدنظر قرمزها هر زمان شرایط نسبتا مناسبی را پیش روی خود داشته نتایج خوبی به ثبت رسانده است.

• • زاگرب با فراز و نشیب‌هایش

برانکو 4 فصل روی نیمکت هدایت تیم پرطرفدار دیناموزاگرب نشست و بد هم نتیجه نگرفت اما درگیری‌هایش با مدیرعامل باشگاه سبب شد تا کمتر آب خوش از گلویش پایین برود. برانکو بعد از اتمام جام‌جهانی 2006 و ترک ایران راهی کرواسی شد تا مرد شماره یک دیناموزاگرب با هواداران پرشورش لقب بگیرد. 1- نتیجه نهایی کار در زاگرب عالی بود. این تیم تحت هدایت برانکو فقط یک مرتبه رنگ شکست را دید تا با 92 امتیاز و تفاضل گل کم‌نظیر (62+) قهرمان مطلق فصل 07-2006 کرواسی شود. 2- ایوانکوویچ آن سال یک نتیجه خوب دیگر هم به ثبت رساند و آن قهرمانی در جام‌حذفی کرواسی بود. شاگردان پروفسور در مرحله یک‌شانزدهم نهایی رقابت‌ها ویروتیکا را 3بریک شکست دادند. این بازی در وقت معمول مسابقه در خانه حریف یک - یک به پایان رسیده بود. بعد نوبت به سیبنکی رسید که در یک هشتم 3 بر 2 قافیه را به دینامو ببازد. ارتش برانکو در یک چهارم هم اسلاوان کوپریوانیکا را طی دو دیدار یک بر صفر و 3 بر یک برد تا به نیمه نهایی برسد.

دینامو در این مرحله تیم همشهری‌اش زاگرب را 3 بر یک از پیش رو برداشت و این یعنی رسیدن به فینال. دینامو در بازی رفت فینال کار را یکسره کرد؛ پیروزی 3 بر صفر مقابل هایدوک اشپیلت در 18 اردیبهشت سال 87 سبب شد تا عملاً دومین قهرمانی فصل نصیب برانکو و تیمش شود. یک هفته بعد یعنی 25 اردیبهشت هم بازی برگشت دو تیم بدون گل خاتمه پیدا کرد تا 6 سال و 9 ماه و 5 روز قبل ایوانکوویچ عامل اصلی برپایی جشن قهرمانی در جام حذفی فوتبال کرواسی - برای دینامو- لقب بگیرد. 3- برانکو فصل بعد (09-2008) دیناموزاگرب را آن‌طور که می‌خواست بست. نتایج خوبی هم به ثبت رسید. تیم طی 19 هفته به 16 پیروزی دست پیدا کرد و صدرنشین مطلق بازی‌ها لقب گرفت. با این حال درگیری لفظی مدیرعامل تیم با او در بازی نمایشی فوتسال میان ستاره‌های هایدوک اشپیلت و دینامو سبب شد تا پروفسور در میانه راه و نزدیکی رسیدن به قهرمانی لیگ تیم را ترک کند. جالب اینکه در نهایت دینامو مقتدرانه با 82 امتیاز قهرمان لیگ برتر کرواسی شد. 4- فصل که تمام شد کدورت‌های میان برانکو و مسوولان باشگاه هم فراموش شد به این ترتیب ایوانکوویچ برای سومین فصل متوالی روی نیمکت دینامو نشست. هرچند که این بار هم به‌رغم اینکه 16 هفته با زاگرب عملکرد خوبی داشت با باشگاه به مشکل بر خورد و رفت. برانکو با دینامو در لیگ 09-2008 طی 16 بازی به 10 پیروزی و 3 تساوی رسید تا مدعی قهرمانی مسابقات لقب بگیرد با این حال ترجیح داد باشگاه را ترک کند و راهی آسیا شود. 5- سرمربی اسبق تیم‌ملی ایران سال قبل برای چهارمین بار به زاگرب بازگشت و در لیگ 14-2013 ایوانکوویچ فقط 5 بازی در لیگ برتر کرواسی روی نیمکت دیناموزاگرب نشست. در 5 دیدار ابتدایی لیگ دینامو با برانکو به 2 پیروزی، 2 باخت و یک تساوی دست پیدا کرد. ایوانکوویچ در جام حذفی هم موفق شد به یک پیروزی 6 بر صفر دست پیدا کند. با این حال دو شکست 3 بر صفر و 2 بر یک مقابل نمایندگان بلغارستان و اوکراین در لیگ قهرمانان اروپا پرونده پروفسور را خیلی زود بست.

• • شاندونگ؛ از قهرمانی تا اخراج

1- برانکو سال 2010 دوباره به فوتبال آسیا برگشت و این‌بار با توجه به نتایج قابل قبولی که در زاگرب گرفته بود پیشنهاد عالی چینی‌ها را برای پشت سر گذاشتن تجربه‌ای جدید قبول کرد. پروفسور سرمربی شاندونگ شد تا طی 30 هفته به 18 پیروزی و 9 تساوی دست پیدا کند. سرمربی اسبق تیم‌ملی ایران با کسب 63 امتیاز در حالی با شاندونگ قهرمان چین شد که تیم دوم جدول تیانجین تدا 50 امتیاز به دست آورد. 2- ایوانکوویچ فصل 2011-2010 را هم با شاندونگ استارت زد. با این حال شکست برابر چونبوک موتورز کره جنوبی و از دست رفتن شانس صعود از مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا سبب شد تا خیلی زود متولیان شاندونگ برآشفته شوند. شاندونگ نتیجه دیدار اولش را به چونبوک در کره یک بر صفر واگذار کرد. با این حال پیروزی 2 بر صفر مقابل سرزو اوزاکای ژاپن و تساوی یک - یک با آرمای اندونزی در دور رفت شرایط را بهتر کرد. شاندونگ در دور برگشت آرمان اندونزی را با 5 گل شکست داد اما دو مرتبه به چونبوک باخت و این بار 2 بر یک در خانه. ثبت همین نتیجه هم سبب شد تا مسوولان باشگاه رای به اخراج زودهنگام برانکو دهند. تیم برانکو در 5 هفته اول لیگ هم چانگ چون و گوئیژو را برد اما به شانگهای شین‌هوا و تیانجین باخت.

• • دو روی سکه الاتفاق

1- مقصد بعدی برانکو لیگ برتر عربستان و تیم الاتفاق بود. تیمی که در لیگ 11-2010 با کسب عنوان سوم لیگ این کشور مجوز حضور در پلی‌آف لیگ قهرمانان را به دست آورده بود. پروفسور در لیگ قهرمانان بازی پلی‌آف را به استقلال باخت و تیمش حذف شد. البته داستان نیامدن برانکو به همراه تیم عربستانی به ایران به خاطر مشکل مالیاتی را فوتبال دوستان به خوبی به یاد دارند.

در لیگ عربستان هم جوانگرایی ابتدای فصل کار دستش داد؛ ثبت 13 پیروزی و 8 تساوی طی 26 هفته سبب شد تا الاتفاق روی پله چهارم لیگ قرار بگیرد و این نتیجه‌ای نبود که متولیان این باشگاه را راضی به نگه داشتن پروفسور کند. 2- الاتفاق برخلاف لیگ با برانکو در جام حذفی عملکرد قابل قبول داشت. این تیم در یک هشتم النصر را 2 بر صفر شکست داد. بعد در یک چهارم با 3 گل از سد فجران گذشت.

در نیمه نهایی هم این تگ لیابو بود که با گل دقیقه 96 خود از روی نقطه پنالتی سند پیروزی 2 بر یک تیم برانکو برابر الاهلی را امضا کرد. ایوانکوویچ تا کسب یک افتخار بزرگ فاصله‌ای نداشت. با این حال جمعه 21 بهمن سال 90 برایش خوش یمن نبود. الاتفاق در فینال جام حذفی 2 بر یک مغلوب الهلال شد تا برانکو 3 سال و 9 روز قبل با بدشانسی جام حذفی فوتبال عربستان را از دست بدهد.

• • تجربه ناموفق الوحده

پس از الاتفاق، نوبت به حضور در فوتبال امارات و نشستن روی نیمکت الوحده رسید. شاید برانکو فکر می‌کرد در محیطی مناسب با امکانات کافی به نتایج دلخواهش دست پیدا می‌کند اما علناً دخالت‌های سران باشگاه و درخواست‌های‌شان برای اضافه کردن چند بازیکن تمرکز پروفسور را برهم زد. در نهایت هم این الوحده بود که با حضور روی پله هفتم لیگ امارات چوب خواسته‌های خارج از عرف مدیرانش را خورد و برانکو هم از این تیم به کشورش بازگشت.حالا و در حالی‌که صفحه اینترنتی ویکی‌پدیای برانکو ایوانکوویچ تیم سال 2015 این مربی را پرسپولیس معرفی کرده باید دید که این اتفاق رخ خواهد داد یا نه هر چند که پرسپولیسی‌ها برای استفاده از این مربی کروات پیش از هر چیز باید مسائل مربوط به مالیات برانکو را مشخص کرده و حل نمایند. ^[۳]

امار مربیگری در تیم ملی ایران

برانکو بعد از چند تجربه موفق مربیگری در باشگاه‌های کرواسی، در سال ۱۹۹۸ به عنوان دستیار «میراسلاوبلاژویچ » انتخاب شده و در جام جهانی فرانسه با تیم ملی کرواسی شگفتی خلق کرده و این تیم در نخستین حضور خود در جام جهانی به عنوان سومی جهان دست یافت. اولین تقابل «برانکو» با فوتبال ایران یک ماه پیش از آغاز جام جهانی ۱۹۹۸ و بازی دوستانه تیم ملی ایران با کرواسی بود که این بازی با دو گل به سود کرواسی به اتمام رسید. بعد از این بازی «بلاژویچ» ادعا کرده بود که اگر تیم یوگسلاوی در جام جهانی موفق شود تیم ملی ایران را شکست دهد، یک توپ فوتبال را قورت خواهد داد. با پایان جام جهانی «برانکو» ترجیح داد به عنوان سرمربی به کارش ادامه دهد و هدایت تیم «هانوفر» آلمان را بر عهده گرفت. بعد از توافق ایران با «بلاژویچ» برای هدایت تیم ملی ایران، بار دیگر برانکو به عنوان دستیار در کنار بلاژویچ قرار گرفت؛ تیم ملی ایران با «بلاژویچ» نتوانست به جام جهانی ۲۰۰۲ راه یابد و در مرحله پلی‌آف در مقابل سد ایرلند متوقف شد. با وجود این ناکامی فدراسیون وقت خواستار ادامه همکاری با کادر مربیان کرواسی بود، اما «بلاژویچ» پرمدعا از هدایت تیم ایران کنار کشید و فدراسیون فوتبال با برانکو وارد گفت‌وگو شد. بسیاری موفقیت‌های «بلاژویچ» در تیم ملی کرواسی را منتسب به «برانکو» دانسته و معتقد بودند که وی با علم روز فوتبال آشنا بوده و تمرین دهنده خوبی است. «برانکو» ابتدا تیم امید ایران را در بازی‌های آسیایی ۲۰۰۲ قهرمان کرده و در ادامه موفق شد تیم ملی ایران را به جام جهانی برساند، ایران هر چقدر در سال ۱۹۹۸ صعود سخت و فرسایشی به جام جهانی داشت اما با «برانکو» این صعود به آسانی میسر شد. انتظارات از وی و تیم ملی ایران به حدی افزایش یافته بود که همه در جام جهانی توقع پیروزی بر مکزیک و آنگولا و تساوی برابر پرتغال را داشته تا تیم ایران به مرحله حذفی صعود کند، اما برخلاف انتظار ایران برابر مکزیک و پرتغال شکست خورده و یک تساوی برابر آنگولا دست یافت. با این وجود در نتایج تیم ملی کمتر «برانکو» مورد هجمه قرار گرفت، اما بیشترین حمله به وی به دلیل استفاده از علی دایی بود که دیگر با ۳۷ سال سن کارآیی برای تیم ملی نداشت. وی بعد از شکست برابر مکزیک در برابر فشار عمومی کوتاه آمد و در بازی برابر پرتغال علی دایی را روی نیمکت نشاند، اما وقتی ایران بازی دوم را هم باخت و بازی با آنگولا جنبه تشریفاتی پیدا کرد، مربی کروات تیم ملی ایران باز هم دایی را در ترکیب قرار داد، البته به نظر می‌رسد در این مورد وی به تنهایی تصمیم گیرنده نبوده و دایی از حمایت دادکان نیز بهره‌مند بود. با حذف ایران در جام جهانی علی آبادی مسئول وقت تربیت بدنی کشور دادکان را برکنار کرده و «برانکو ایوانکویچ» نیز که حامی اصلی خود را از دست داده بود ترجیح داد که قید ۸ ماه باقیمانده قرارداد خود با تیم ملی ایران را زده و به این کشور بازنگردد. البته علت اصلی عدم بازگشت وی به ایران به دلیل بدهی مالیاتی این مربی اهل کرواسی بود. «برانکو» بعد از تیم ملی ایران هدایت تیم‌های “دیناموزاگرب”(دوبار)، «شاندونگ لیونگ» چین، «الاتفاق» عربستان و «الوحده» امارات را بر عهده داشته است. در جام جهانی و پس از شکست ۳ بر ۱ برابر مکزیک، ۲ بر ۰ در برابر پرتغال و تساوی ۱ بر ۱ با آنگولا برانکو ایوانکوویچ که تنها حامی خود در فدراسیون یعنی محمد دادکان را عزل شده می دید، عطای کار را به لوایش بخشید و هیچ گاه به ایران بازنگشت. جام ملت های آسیا (۲۰۰۴) ایران پس از هم گروهی با ژاپن، عمان و تایلند در جام ملت های آسیا با ۷ امتیاز و به عنوان تیم نخست به مرحله بعدی رفت. در این مرحله ایران ۳ بر ۰ تایلند را برد؛ سپس با عمان ۲ بر ۲ مساوی کرد و با ژاپن به تساوی بدون گل رسید تا با ۵ امتیاز راهی دور بعدی شود. در این مرحله در یک بازی تاریخی و با هتریک علی کریمی و یک گل به خودی ۴ بر ۳ از سد کره جنوبی رقیب سنتی خود گذشت تا در دیدار نیمه نهایی به مصاف چین میزبان برود. ایران در پایان ۹۰ دقیقه با چین به تساوی ۱ بر ۱ رسید و در ضربات پنالتی شانس صعود به فینال را به تلخ ترین شکل ممکن از دست داد. در آن بازی ایران با اخراج بداوی در دقیقه ۴۶ بازی، تا پایان ۱۲۰ دقیقه ۱۰ نفره بازی کرد. تیم ایران در آن دوره یکی از قدرتمند ترین تیم های تورنمنت بود. در دیدار رده بندی ایران ۴ بر ۲ بحرین را مغلوب کرد و سوم شد.

امار و ارقام

^[۴]

آمار و ارقام برانکو با تیم دینامو زاگرب (۲۰۰۸ – ۲۰۰۶): برانکو پس از بازگشت به کشورش سرمربی کراوسی شد و در دو فصل نیمی که در این تیم حضور داشت ۲ قهرمانی لیگ و ۲ قهرمانی جام حذفی به دست آورد. در سال سوم و در میانه راه از این تیم جدا شد و به شاندونگ چین پیوست. جالب اینجاست که شاگردان برانکو پس از جدا شدن وی نیز قهرمان شدند تا برانکو به نوعی به همراه این تیم در قهرمانی لیگ و حذفی هتریک کرده باشد. آمار فوق العاده در لیگ کرواسی: دیناموزاگرب در فصل آغازین حضور برانکو با ۳۰ برد، ۲ تساوی و تنها یک شکست را تجربه کرد و با ۸۴ گل زده و تنها ۲۲ گل خورده، با ۹۲ امتیاز بالاتر از هایدوک ۷۲ امتیازی به مقام قهرمانی رسید. در تیم آن سال برانکو سرشناسانی همچون ماریو مانژوکیچ، ادواردو داسیلوا و لوکا مودریچ نیز حضور داشتند.ادواردو در این فصل با ۳۴ گل زده آماری فوق العاده به جای گذاشت. تیم برانکو در فصل ۰۸-۲۰۰۷ نیز به افتخار آفرینی ادامه داد. اگرچه نتوانست مثل فصل قبل عمل کند. اما عملکرد خارق العاده ۲۶ برد، ۴ تساوی و ۳ شکست، ۹۱ گل زده و تنها ۳۴ گل خورده نیز آمار قابل قبولی برای این تیم به حساب می آمد. در این فصل مودریچ و مانژوکیچ روی هم رفته ۳۷ گل به ثمر رساندند. برانکو در این فصل درانتخابی لیگ قهرمانان اروپا نیز حضور یافت اما با تنها ۴ امتیاز و پایین تر از بازل و هامبورگ از دور رقابت ها کنار رفت. آمار و ارقام برانکو با تیم های شاندونگ (۲۰۱۱ – ۲۰۱۰)، الاتفاق (۲۰۱۲ – ۲۰۱۱) و الوحده (۲۰۱۳ – ۲۰۱۲): ایوانکوویچ که در پایان فصل ۲۰۰۹ جانشین تومباکوویچ شده بود، تنها یک فصل در شاندونگ ماند و در ۲۵ بازی، ۲۰ برد، ۱۰ تساوی و ۵ شکست را متحمل شد. وی همچنین این تیم را در رقابت های لیگ برتر چین به مقام قهرمانی رساند. تیم برانکو با ۱۸ پیروزی، ۹ تساوی و سه شکست، ۵۹ گل زده و ۳۴ گل خورده قهرمان شد تا وی در دومین تجربه باشگاهی خود نیز افتخار آفرینی کرده باشد. سپس برانکو به الاتفاق رفت در آنجا نیز عملکرد نسبتا قابل قبولی داشت. وی در تیم نه چندان مطرح الاتفاق توانست با ۱۳ برد، ۸ تساوی و ۳ شکست جواز حضور در مرحله پلی آف لیگ قهرمانان آسیا را نیز کسب کند. اما دوران حضور وی در لیگ عربستان در پایان همین فصل به اتمام رسید و برانکو راهی الامارات شد. بدترین نتیجه دوران مربیگری وی در خاورمیانه نیز به همین یک فصل حضور برانکو در الوحده بر می گردد. او با تیم الوحده در فصل که ۱۱ شکست را متحمل شد، یه مقامی بهتر از هفتمی دست پیدا نکرد و سرانجام نیز از سمت خود برکنار شد و یک بار دیگر به کرواسی بازگشت. بازگشتی که برای وی شگون نداشت. برانکو که به همراه دینامو زاگرب از ۱۳ بازی ۲۷ امتیاز کسب کرده بود و در رده دوم قرار داشت، پس از شکست در مقابل آستریا وین اتریش، برای دومین بار پیاپی از سمت خود اخراج شد و از آن موقع تا کنون نیز سرمربی هیچ تیمی نبوده است.

کارلوس کیروش

کیروش با تیم ملی ایران، ۲۰۱۴
شناسنامه
نام کامل	کارلوس مانوئل برتو لئال کیروش
زادروز	۱ مارس ۱۹۵۳ (۶۲ سال)
زادگاه	نامپولا، موزامبیک
پست	دروازه‌بان
باشگاه‌های حرفه‌ای*
سال‌ها	باشگاه‌ها	بازی†	(گل)†
۱۹۷۴–۱۹۶۸	فروویاریو نامپولا
دوران مربیگری
۱۹۸۰–۱۹۷۸	دانشگاه صنعتی لیسبون
۱۹۸۲–۱۹۸۱	زیر ۱۳ سال الیویاس
۱۹۸۳–۱۹۸۲	زیر ۱۵ سال بلننسیش
۱۹۸۴–۱۹۸۳	استوریل پرایرا (دستیار)
۱۹۸۷–۱۹۸۵	تیم ملی زیر ۱۸ سال پرتغال (دستیار)
۱۹۹۰–۱۹۸۸	تیم ملی زیر ۱۶ سال پرتغال
۱۹۹۱–۱۹۸۹	تیم ملی زیر ۲۰ سال پرتغال
۱۹۹۳–۱۹۹۱	تیم ملی پرتغال
۱۹۹۶–۱۹۹۴	اسپورتینگ لیسبون
۱۹۹۶	مترو استارز
۱۹۹۷–۱۹۹۶	ناگویا گرامپوس
۱۹۹۹–۱۹۹۸	تیم ملی امارات
۲۰۰۲–۲۰۰۰	تیم ملی آفریقای جنوبی
۲۰۰۳–۲۰۰۲	منچستر یونایتد (دستیار)
۲۰۰۴–۲۰۰۳	رئال مادرید
۲۰۰۸–۲۰۰۴	منچستر یونایتد (دستیار)
۲۰۱۰–۲۰۰۸	تیم ملی پرتغال
تاکنون–۲۰۱۱	تیم ملی ایران
*تعداد بازی‌ها و گل‌ها فقط مربوط به بازی‌های لیگ داخلی است.

کارلوس مانوئل بریتو لئال کیروش (به پرتغالی: Carlos Manuel Brito Leal Queiroz) (تلفظ: کـِیروش؛^{[۱][توضیح ۱]} ۱ مارس ۱۹۵۳ –) مربی فوتبال اهل پرتغال است.^[۲]

کیروش در دو دوره دستیار آلکس فرگوسن در منچستر یونایتد، و دو دوره سرمربی تیم ملی پرتغال بوده‌است و این تیم را در جام جهانی ۲۰۱۰ رهبری کرد.^[۲]

او قبلاً موفق به راهیابی به جام جهانی ۲۰۰۲ با تیم ملی آفریقای جنوبی شده‌بود.^[۲]

از دیگر تجربیات مربیگری وی می‎توان به سرمربیگری رئال مادرید در فصل ۲۰۰۳-۲۰۰۴ لالیگا اشاره کرد که دوران ناموفقی برای وی تلقی می‎شود.^[۲] او سابقه مربیگری در جی‌لیگ (ژاپن) و ام‌ال‌اس (ایالات متحده) را نیز دارد.^[۲]

 

 

زندگی ورزشی

بازیگری

کیروش در دوران جوانی خود، از ۱۵ تا ۲۱ سالگی در تیم شهر محل تولد خود در نامپولای موزامبیک، باشگاه فروویاریو نامپولا، دروازه‌بان بود.^[۳] پس از این که موزامبیک از پرتغال اعلام استقلال کرد و انقلاب میخک در پرتغال اتفاق افتاد، کیروش فوتبال خود را رها کرد و به پرتغال، کشور اجدادی خود مهاجرت کرد.^[۴]

مربیگری

 

در پرتغال (۱۹۹۶–۱۹۷۸)

سال‌های آغازین

کیروش در دانشگاه صنعتی لیسبون تحصیل کرد^{[۵][توضیح ۲]} و با مدرک کارشناسی ارشد تربیت بدنی — گرایش فوتبال فارغ‌التحصیل شد. او مربیگری را از سال ۱۹۷۸ با سرمربیگری تیم دانشگاه محل تحصیل خود که ۲ سال به طول انجامید آغاز کرد.^[۶]

در سال ۱۹۸۱ سرمربی تیم زیر ۱۳ سال باشگاه دسته‌دومی اسپورتینگ لیسبون الیویاس شد و سپس در بلننسیش مربی تیم زیر ۱۵ سال بود. در فصل ۱۹۸۴–۱۹۸۳، دستیار تیم بزرگسالان استوریل پرایا در لیگ برتر فوتبال پرتغال بود.^[۷]

تیم‌های ملی پایه پرتغال

پس از این کیروش در سال ۱۹۸۵ با فدراسیون فوتبال پرتغال همکاری خود را آغاز کرد و در فوتبال پایه ملی مشغول به کار شد. ابتدا به مدت دو سال دستیاری تیم ملی زیر ۱۸ سال را بر عهده داشت و سپس همزمان سرمربی تیم‌های زیر ۱۶، زیر ۱۸ و زیر ۲۰ بود. از سال ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۱، کیروش توانست سه موفقیت بزرگ با تیم‌های پایه پرتغال کسب کند، ۲ بار متوالی قهرمانی جام جهانی فوتبال جوانان با بازیکنان زیر ۲۰ سال در سال‌های ۱۹۸۹ و ۱۹۹۱، و یک قهرمانی جام ملت‌های اروپای نوجوانان با تیم زیر ۱۶ سال در سال ۱۹۸۹. بازیکنانی مانند لوئیس فیگو، روی کاستا و ژائو پینتو از کشف‌ها و دست‌پرورده‌های شاخص کیروش در این دوران بودند. بعداً از کیروش به عنوان «معمار نسل طلایی فوتبال پرتغال» یاد شد.^[۶][۸][۷] قهرمانی‌های کیروش باعث شد تا او در سال ۱۹۹۰ نشان لیاقت بین‌المللی را از فدراسیون پرتغال و بالاترین درجه افتخار یک ورزشکار را از دولت پرتغال دریافت کند.^[۶]

تیم ملی پرتغال

کیروش در سال ۱۹۹۱ به سرمربیگری تیم ملی فوتبال پرتغال انتخاب شد اما نتوانست تیم را به جام جهانی ۱۹۹۴ ببرد و در سال ۱۹۹۳ از مربیگری تیم کناره‌گرفت. او ۲۳ بازی روی نیمکت این تیم نشست که حاصل آن ۱۰ برد، ۸ مساوی و ۵ شکست بود.^[۹] پس از شکست در راهیابی به جام جهانی، کیروش در تلویزیون گفت «این تیم ملی پرتغال است که باید همه گندکاری‌های فدراسیون را جمع کند»،^{[توضیح ۳]} که به جمله مشهوری در این کشور تبدیل شد.^[۵]

اسپورتینگ

او در دو فصل ۱۹۹۵–۱۹۹۴ و ۱۹۹۶–۱۹۹۵ لیگ برتر فوتبال پرتغال، مربیگری باشگاه اسپورتینگ لیسبون را برعهده داشت و در لیگ، یک مقام سومی و یک دومی کسب کرد. تیم کیروش در جام حذفی و سوپرجام نیز یک قهرمانی به‌دست‌آورد تا او دوران موفقی را با این باشگاه تجربه کند.^[۸]

در آمریکا، ژاپن و امارات (۱۹۹۹–۱۹۹۶)

نیویورک/نیوجرسی مترو استارز

کیروش در تابستان ۱۹۹۵ پیشنهاد فدراسیون فوتبال آمریکا برای سرمربیگری در تیم ملی فوتبال مردان آمریکا را رد کرد.^[۱۰] در سال ۱۹۹۶، مربیگری باشگاه تازه‌تأسیس نیویورک/نیوجرسی مترو استارز را از هفته نهم فصل اول ام‌ال‌اس، معتبرترین لیگ فوتبال در آمریکا پذیرفت تا جانشین ادی فیرمانی مستعفی در این تیم شود. کیروش که با دستمزد ۲۰۰٫۰۰۰ دلاری تا پایان فصل، گران‌ترین مربی آن فصل لیگ بود و به اعتقاد کارشناسان آمریکایی فراتر از سطح این لیگ نیز بود، از امکانات باشگاه ناراضی بود. در حالی که ۳ هفته به پایان فصل باقی بود، مترو استارز پیشنهاد تمدید قراردادی ۳ ساله به مبلغ ۱٫۵ میلیون دلار به او داد. همزمان باشگاه ژاپنی ناگویا گرامپوس اِیت که آرسن ونگر را در آستانه جدایی می‌دید، به کیروش پیشنهاد قراردادی ۶ میلیون دلاری برای ۳ فصل جی لیگ داد.^[۱۱] ناگویا برای پاسخ کیروش به پیشنهاد خود ضرب‌الاجلی تعیین کرده‌بود که پیش از پایان فصل ام‌ال‌اس بود. کیروش به پیشنهاد باشگاه ژاپنی پاسخ مثبت داد اما متعهد شد تا پایان فصل روی نیمکت باشگاه آمریکایی بنشیند.^[۱۲] او با تیمش تا پایان فصل ۱۲ برد و ۱۲ باخت را تجربه کرد،^{[۱۳][توضیح ۴]} که با قرارگیری در جایگاه سوم جدول رده‌بندی کنفرانس شرق (در میان ۵ تیم) به مرحله حذفی ام‌ال‌اس راه یافت. در دور اول مرحله حذفی، مترو استارز در ۳ بازی برابر دی‌سی یونایتد، در دو بازی شکست خورد^{[۱۴][توضیح ۵]} و در ۲ اکتبر حذف شد. کیروش بلافاصله راهی ژاپن شد تا رهبری ناگویا را برعهده بگیرد.^[۱۵]

ناگویا گرامپوس آیت

کیروش ناگویا را در هفته ۲۱ جی‌لیگ ۱۹۹۶، در کورس قهرمانی و جایگاه سوم جدول از ونگر تحویل گرفت و با ۶ برد و ۳ باخت، نایب‌قهرمان شد.^[۱۶] در نوامبر، ناگویا با شکست برابر تیم نه‌چندان مطرح کوسمو اویل در اولین بازی خود در جام امپراتور، در دور سوم این جام حذف شد. ناگویا با پیروزی بر شیمیزو اس‌پالس و کاشیما آنتلرز و قهرمانی جام سونتوری فصل را به پایان برد.^[۱۷]<ref^{[توضیح ۶]} در فصل ۱۹۹۷ جی‌لیگ که مجدداً به صورت آپرتورا و کلاسورا برگزار شد، تیم کیروش حضور موفقی در لیگ نداشت، در لیگ آغازین فصل در جایگاه دوازدهم و در لیگ پایانی در جایگاه پنجم قرار گرفت^[۱۸] که مجموعاً با ۱۶ برد و ۱۶ باخت، تیم نهم فصل شد.^[۱۹] در جام جی‌لیگ با شکست در نیمه‌نهایی از مسابقات کنار رفت.^[۲۰] در تک‌بازی جام بانک سانوا، قهرمان فصل پیش ام‌ال‌اس، دی‌سی یونایتد را برد و قهرمان شد.^[۲۱] ناگویا در فصل ۹۷-۱۹۹۶ جام برندگان جام آسیا نیز از الهلال عربستان در فینال شکست خورد و نایب‌قهرمان شد.^[۲۲] در نوامبر ۱۹۹۷ کوجی تاناکا در حالی جایگزین او شد که تنها بازی‌های باقی‌مانده این فصل در دسامبر و در جام امپراتور بود.^[۲۰]

بازگشت به آمریکا به عنوان مشاور

با پایان فصل در نوامبر ۱۹۹۷، کیروش از ناگویا جدا شد. در ژانویه ۱۹۹۸، طی قراردادی ۷ ماهه به عنوان مشاور فنی فدراسیون فوتبال آمریکا استخدام شد. مسئولیت او بررسی، ارزیابی و کمک به برنامه‌های بلندمدت فوتبال ملی پایه در آمریکا بود.^[۱۸] ماحصل کار کیروش در آمریکا، تهیه کیو ریپورت بود. در حالی که گفته می‌شد فدراسیون آمریکا پیشنهادی ۱ میلیون دلاری برای سرمربیگری تیم ملی به او ارائه کرده، کیروش احتمالاً با دستمزد بیشتری سرمربی تیم ملی فوتبال امارات شد.^[۲۳]

تیم ملی امارات

کیروش در تیم امارات جمعاً در ۱۶ مسابقه رسمی روی نیمکت نشست که حاصل آن ۸ برد، ۲ مساوی و ۶ باخت بود.^[۲۴] امارات با کیروش در جام ملت‌های خلیج فارس و جام ملت‌های عرب شرکت کرد که در آن‌ها به‌ترتیب در جایگاه سوم و چهارم قرار گرفت.^[۲۵][۲۶] در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۸، در دور اول کره شمالی را در پنالتی شکست داد و در مرحله گروهی، با یک برد مقابل ژاپن و دو باخت برابر کره جنوبی و کویت در گروهش آخر شد و از مسابقات کنار رفت.^[۲۷]

تیم ملی آفریقای جنوبی (۲۰۰۲–۲۰۰۰)

در اکتبر ۲۰۰۰، فدراسیون فوتبال آفریقای جنوبی که چندین گزینه برای مربیگری تیم ملی در نظر داشت (مانند رود کرول، رود گولیت، فرانک رایکارد و کارلوس آلبرتو پریرا) با کیروش تا ژوئن ۲۰۰۲ و پایان جام جهانی ۲۰۰۲ برای هدایت این تیم به توافق رسید.^[۶] مبلغ قرارداد وی سالانه حدود ۱٫۶۸ میلیون رَند گزارش شد که با دستمزد گران‌ترین مربیان در این کشور فاصله بسیاری داشت.^{[۲۸][توضیح ۷]} کیروش با این که خود در یک کشور آفریقایی و همسایه آفریقای جنوبی رشد یافته‌بود، در مورد فوتبال این کشور اطلاعات کمی داشت، اگرچه از بازیکنان این کشور (به ویژه آن‌هایی که در اروپا بازی می‌کردند) شناخت خوبی داشت.^[۶]

یک ماه بعد در سپتامبر، بازی‌های انتخابی جام ملت‌های آفریقا ۲۰۰۲ آغاز شد و آفریقای جنوبی که در گروهی ۴ تیمی با لیبریا، کنگو و موریس هم‌گروه بود، با ۳ برد و ۳ تساوی به عنوان تیم دوم گروه به این جام راه یافت.^[۲۹]

در بازی‌های انتخابی جام جهانی ۲۰۰۲، آفریقای جنوبی که در آوریل ۲۰۰۰ و پیش از استخدام کیروش با حذف لسوتو به دور دوم راه یافته بود، با تیم‌های زیمباوه، بورکینافاسو، مالاوی و گینه در گروهی قرار گرفت که تیم اول آن به جام جهانی صعود می‌کرد. پس از این که گینه به دلیل دخالت دولت در فدراسیون این کشور توسط فیفا از مسابقات حذف شد، عملاً مدعی‌ترین حریف آفریقای جنوبی از راه این تیم برای حضور در جام جهانی کنار رفت. تیم کیروش با ۵ برد و ۱ مساوی،^[۳۰] توانست بدون تهدید و با اختلاف نسبت به حریفان در جایگاه اول قرار بگیرد و به جام جهانی ۲۰۰۲ صعود کند. راهیابی در شرایطی اتفاق افتاد که بسیاری از بازیکنان کلیدی شاغل در اروپا مانند راده‌به و فیش به خاطر تمرکز بر بازی‌های باشگاهی، از حضور در تیم ملی کناره می‌گرفتند و فدرسیون و کیروش به این مسأله معترض بودند.^[۳۱] کیروش گاه از اردوهای آماده‌سازی با بازیکنان لیگ برتر فوتبال آفریقای جنوبی استفاده می‌کرد و به دلیل فشردگی بازی‌های لیگ داخلی نیز مجبور به عدم دعوت از بازیکنان برخی تیم‌ها بود.^[۳۲]

در جام ملت‌های آفریقا ۲۰۰۲ که از ژانویه آغاز شد، آفریقای جنوبی با بورکینافاسو، مراکش و غنا هم‌گروه شده‌بود. آفریقای جنوبی در دو بازی اول دو تساوی بدون گل مقابل بورکینافاسو و غنا کسب کرد اما در بازی سوم با پیروزی ۳–۱ برابر مراکش، با تفاضل گل بهتر نسبت به غنا به عنوان تیم اول گروه به دور حذفی صعود کرد تا با مالیِ میزبان بازی کند. تیم کیروش ۲–۰ از مالی باخت و حذف شد.^[۳۳]

انتقادها و جدایی

پس از عملکرد تیم در دور گروهی جام ملت‌ها که با انتقاد مواجه شد، حذف و باخت به مالی هواداران را بیش از پیش از کیروش عصبانی کرد.^[۳۴] آفریقای جنوبی که در سه دوره اخیر جام ملت‌های آفریقا، یک قهرمانی، یک نایب‌قهرمانی و یک سومی داشت، این دوره در حد تیم مدعی ظاهر نشد.^[۳۵] کیروش که پیش از آغاز این مسابقات مسئولیت کامل نتایج را پذیرفته بود، پس از مسابقات معتقد بود که تیم عملکرد مناسبی داشته و با بدشانسی مواجه شده‌است. فدراسیون فوتبال در اوایل فوریه برای بررسی ادامه همکاری با کیروش، جلساتی برگزار کرد و گفته می‌شد که در قرارداد عملکرد تیم ملاکی برای همکاری درنظر گرفته‌شده‌است. با باقی بودن ۶ ماه از قرارداد، فدراسیون باید در صورت فسخ حدود ۳ میلیون رند خسارت به کیروش می‌داد.^[۳۴] در حین تصمیم‌گیری فدراسیون که حدوداً یک ماه طول کشید، کیروش پس از ارائه گزارش به فدراسیون، از کشور رفت تا بازی دوستانه اسپانیا (حریف دور گروهی جام جهانی) را تماشا کند و تنها به گفتن این که «من امشب مثل یک بچه راحت می‌خوابم. وقتی شما به کار خودتان و کارفرمایتان اعتماد دارید دلیلی برای نگرانی نیست» بسنده کرد.^[۳۶]

در این میان رسانه‌ها از اختلاف‌هایی میان کیروش و کمیته فنی فدراسیون، به ویژه اختلاف او با جومو سونو که مدیر فنی تیم ملی بود خبر می‌دادند. گفته می‌شد جونو در انتخاب بازیکنان تیم دخالت می‌کند و کیروش از این مسأله ناراضی است.^[۳۷] جونو خواستار برکناری استیو کومفلا و راجر دسا از کادر فنی تیم هم بود که کیروش با این تغییر مخالف بود.^[۳۸]

منتقدان کیروش معتقد بودند که صعود به جام ملت‌ها و جام جهانی برای آفریقای جنوبی طبیعی است و تیم نه‌تنها نتایج بدی گرفته، بلکه «خسته‌کننده» و «نازیبا» بازی می‌کند. به‌جای آن که کیروش خود را با شیوه بازی آفریقایی وفق دهد، سعی دارد شیوه‌های اروپایی به‌کار ببرد. منتقدان، او را دارای شخصیتی «خودمحور» توصیف می‌کردند که به دستیارانش کومفلا و مولوتو اختیاراتی در حد «توپ‌جمع‌کن» داده‌است. سقوط تیم در رده‌بندی فیفا، بی‌توجهی به بازیکنان آماده لیگ داخلی، دعوت از بازیکنان لژیونر ناآماده مثل فورچون و عدم توانایی در مهارت‌هایی مانند تهییج و انگیزه‌بخشی به بازیکنان از دیگر مواردی است که منتقدان بیان می‌کردند.^[۳۹]

در مقابل افرادی معتقد بودند که کیروش باید بماند و به او فرصت داده‌شود. این عده اگرچه انتقادهایی به عملکرد کیروش داشتند، اما معتقد بودند که او مربی خوبی است و یک مربی خوب «یک‌شبه بد نمی‌شود». موافقان کیروش، به این نکته اشاره می‌کردند که فدراسیون آفریقای جنوبی را به‌سختی می‌توان یک نهاد «حرفه‌ای» نامید، اما هیچ‌کس نمی‌تواند منکر حرفه‌ای‌بودن کیروش شود و فدراسیون نباید تجربهٔ اخراج مربی قبل از جام جهانی ۱۹۹۸ را تکرار کند تا هزینه مالی و فنی بالای این قطع همکاری را بپردازد.^[۴۰]

سرانجام در ۱۳ مارس ۲۰۰۲ همکاری قدراسیون و کیروش به پایان رسید و جومو سونو جانشین او شد.^[۴۱] فدراسیون رسماً اعلام کرد که کیروش از مقام خود استعفاء داده است، اما کیروش این مسأله را تکذیب کرد.^[۴۲] منابع دیگری از اخراج‌شدن کیروش خبر می‌دهند.^[۴۳][۴۴]

سرمربیگری تیم ملی فوتبال ایران

دوره اول: ۱۳۹۳–۱۳۹۰

عقد قرارداد

پس از جام ملت‌های آسیا ۲۰۱۱، فدراسیون فوتبال ایران با او برای سرمربیگری تیم ملی فوتبال ایران مذاکره کرد. او حتی به تهران آمد و از امکانات و شهر بازدید کرد، و پس از دیدن بازی ایران و روسیه در ابوظبی برای تصمیم‌گیری درباره پیشنهاد قراردادی ۳٫۵ ساله راهی پرتغال شد.^[۴۵] او در آستانه بالاگرفتن تنش‌های سیاسی در ۲۵ بهمن ۱۳۸۹ شرایط ایران را برای مربیگری پذیرفت،^[۴۶] اما در شب ۲۵ بهمن با فرستادن یک ایمیل به فدراسیون فوتبال انصراف خود را از مربیگری تیم ملی ایران «به دلایل شخصی و خانوادگی» اعلام کرد.^[۴۷] در نهایت وی از تاریخ ۱۵ فروردین ۱۳۹۰ رسماً سرمربیگری تیم ملی فوتبال ایران را برای یک دوره سه‌ساله به عهده گرفت.^[۴۸]

آغاز کار

نخستین بازی رسمی کیروش با تیم ایران، بازی دوستانه‌ای برابر ماداگاسکار بود که در ۲۶ تیر ۱۳۹۰ در ورزشگاه آزادی تهران برگزار شد و ایران ۰–۱ پیروز شد. کیروش در یک اردوی تمرینی که پیش از این بازی در تیرماه و در اتریش برگزار شد، در ۳ بازی تمرینی برابر تیم‌های باشگاهی اروپایی، تیم ایران را مربیگری کرده‌بود و در آن‌ها آرایش بازیکنان متفاوت و چیدمان‌های ۱–۳–۲–۴ و ۳–۳–۴ را آزموده‌بود.^[۴۹]

انتخابی جام جهانی ۲۰۱۴

بازی‌های انتخابی ایران برای جام جهانی از مرداد ۱۳۹۰ آغاز شد و تیم تحت رهبری کیروش که هنوز با آزمون و خطای تاکتیکی بازی می‌کرد، ابتدا با دو پیروزی مجموعاً ۰–۵ برابر مالدیو از مرحله دوم عبور کرد (ایران به دلیل رده‌بندی فیفا از حضور در مرحله اول معاف بود).^[۵۰] در مرحله دوم که از شهریور تا اسفند ۱۳۹۰ برگزار شد، ایران با ۳ تیم بحرین، اندونزی و قطر هم‌گروه شد و با ۳ پیروزی و ۳ تساوی به عنوان تیم نخست گروه به مرحله دوم راه یافت. ایران در این مرحله با ۱۷ گل قوی‌ترین خط حمله را در میان تیم‌های آسیایی داشت.^[۵۱]

تیم ایران در مرحله چهارم با تیم‌های کره جنوبی، ازبکستان، قطر و لبنان در گروهی ۵ تیمی قرار گرفت که ۲ تیم اول آن مستقیماً به جام جهانی راه می‌یافتند. در این بازی‌ها که از خرداد ۱۳۹۱ تا خرداد ۱۳۹۲ به طول انجامید، ایران با ۵ برد، ۱ تساوی و ۲ باخت توانست به عنوان تیم نخست به جام جهانی فوتبال ۲۰۱۴ راه یابد. ایران در دور رفت ابتدا ازبکستان را با یک گل در خانه‌اش شکست داد و سپس در خانه خود با قطر بدون گل مساوی کرد. پس از شکست ۰–۱ غیرمنتظره در خانه لبنان، ایران کره جنوبی را ۰–۱ برد.^[۵۲] ایران در نخستین بازی مرحله برگشت در آبان ۱۳۹۱، در خانه با یک گل از ازبکستان باخت و تیم در شرایط بدی قرار گرفت، چرا که با دو شکست، یک تساوی از ۵ بازی، سرنوشت صعود مستقیم ایران به نتایج دیگر تیم‌ها و اما و اگر وابسته شده‌بود.^[۵۳] ایران در ادامه، در خرداد ۱۳۹۲ هر ۳ بازی باقی‌مانده خود را برد و صعود کرد. ابتدا با پیروزی در خانه قطر، شانس صعود مستقیم خود را بازگرداند^[۵۴] و با برد خانگی لبنان، به بازی پایانی در خانه کره رسید. ایران دوباره کره را ۰–۱ برد و به جام جهانی صعود کرد.^[۵۵] کیروش که از بازی ازبکستان با چوی کانگ هی، مربی کره جنوبی وارد جنگ لفظی شدیداللحنی شده بود،^[۵۶] پس از پیروزی مشت گره‌کرده نمایش داد که مورد اعتراض کره‌ای‌ها قرار گرفت.^[۵۷]

بازی‌های غرب آسیا

کیروش در این مسابقات که در آذر ۱۳۹۱ برگزار شد، بیشتر از بازیکنان جوانی استفاده کرد که در لیگ برتر فوتبال ایران بازی می‌کردند و قبلاً فرصت بازی در تیم ملی پیدا نکرده‌بودند.^[۵۸] ایران که در مرحله گروهی این بازی‌ها با بحرین، یمن و عربستان سعودی هم‌گروه بود، ۲ تساوی و یک برد کسب کرد و با قرارگیری در جایگاه دوم حذف شد (تنها تیم نخست صعود می‌کرد).^[۵۹]

انتخابی جام ملت‌های آسیا ۲۰۱۵

جام جهانی ۲۰۱۴

 

دوره دوم: ۱۳۹۳–اکنون

قرارداد

براساس برخی منابع، کی روش و دستیارانش در قرارداد نخست ۹ میلیارد تومان به پول کشور ایران، با تیم‌ملی ایران قرارداد داشته‌اند؛ کفاشیان رئیس فدراسیون فوتبال ایران گفته‌است: قرارداد سالانه کی‌روش و دستیارانش دو میلیون و پانصد هزار دلار است. قرارداد خود کی روش سالانه ۱٫۵ میلیون دلار است و او در صورت افزایش حقوق به تمدید قرارداد فکر می‌کند.^[۶۰] سرمربی تیم ملی فوتبال برای تمدید قرارداد پیشنهاد افزایش ۷۰ درصدی مبلغ قراردادش را داده است، فدراسیون فوتبال به طور آشکار از پرداخت این مبلغ اعلام ناتوانی کرده است.^[۶۱] فدراسیون فوتبال ایران به گفته هادی آیت‌اللهی قصد دارد برای تمدید، این رقم را ۲۰ درصد افزایش دهد و با کی روش به توافق برسد. با احتمال افزایش این ۲۰ درصد عایدی کادر فنی در قرارداد جدید نزدیک به ۱۱ میلیارد تومان خواهد بود. اما کفاشیان در گفتگو با «تسنیم» اشاره داشته‌است که کی روش ظاهراً برای تمدید قرارداد کادر فنی رقم ۵ میلیون دلار را مد نظر دارد؛ به عبارتی با تبدیل آن به پول کشور ایران سالیانه مبلغی در حدود ۱۵ میلیارد تومان، که البته از این مبلغ کی‌روش چیزی نزدیک به ۸ میلیارد تومان را برای خود و بقیه را برای همکارانش در تیم ملی فوتبال ایران می‌خواهد. کی روش تمایل دارد قراردادش را با تیم ملی تا ۲۰۱۸ تمدید کند.^{[۶۲][۶۳][۶۴][۶۵][۶۶]} بنابه‌گزارش خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران، رسانه‌های آفریقای جنوبی به نقل از روزنامه ˈکیپ تایمزˈ نوشته‌اند که کارلوس کی روش به مسوولان فدراسیون فوتبال آفریقای جنوبی گفته است، اگر نصف مبلغ پیشنهادی ایران را بدهند، درخواست آنها را برای مربیگری در تیم ملی این کشور خواهد پذیرفت.^[۶۷]

جام ملت‌های آسیا ۲۰۱۵

روش مربیگری و انتقادها

دعوت بازیکن

کیروش در دوران مربیگری خود، برخی بازیکنان ثابت را از تیم کنار گذاشت و دیگر آن‌ها را دعوت نکرد. بازیکنانی مانند سید مهدی رحمتی، هادی عقیلی و محمدرضا خلعتبری، که گفته می‌شود در فهرست سیاه کیروش هستند.^[۶۸] برخی از بازیکنان تیم نیز پس از دعوت او از تیم کناره گرفتند که فرهاد مجیدی، فریدون زندی و محرم نویدکیا از آن جمه‌اند.^[۶۹] کیروش برای اولین بار در ایران، به صورت گسترده از بازیکنانی که از ایرانیان مهاجر و دارای تابعیت دوگانه بودند در تیم ملی استفاده کرد. اشکان دژاگه و رضا قوچان‌نژاد از مطرح‌ترین این بازیکنان هستند.^[۷۰]

کادر فنی

اعضای کادر فنی کیروش در تیم ایران

مربی	ملیت	مسئولیت	زمان
دن گاسپار		دستیار/دروازه‌بان‌ها[۷۱]	۱۳۹۰–اکنون
آنتونیو سیموئز		دستیار اول[۷۲]	۱۳۹۲–۱۳۹۰
نلو وینگادا		دستیار اول[۷۳]	۱۳۹۲
اوسیانو دا کروز		دستیار اول[۷۴]	۱۳۹۳–اکنون
امید نمازی		دستیار[۷۲]	۱۳۹۲–۱۳۹۰
مارکار آقاجانیان		دستیار/آنالیز[۷۵]	۱۳۹۱–اکنون
مجید صالح		دستیار[۷۶]	۱۳۹۳
علی کریمی		دستیار[۷۶]	۱۳۹۳
میک مک‌درموت		بدنسازی[۷۷]	۱۳۹۱–۱۳۹۰
بارت کاوبرگ		بدنسازی[۷۸]	۱۳۹۱
میکو کوجالا		بدنسازی[۷۹]	۱۳۹۱–اکنون
برونو ماسیاتی		آنالیز عملکرد فیزیکی[۸۰]	۱۳۹۳
لوسیانو		بدنسازی و فیزیوتراپی[۸۱]	۱۳۹۳
دیه‌گو جیاچینو		تجزیه و تحلیل بدنی[۸۲]	۱۳۹۳–اکنون
مهدی صفایی		رفلکس بدنی[۸۳]	۱۳۹۲
مهرداد خانبان		آنالیز[۷۵]	۱۳۹۱–اکنون

تاکنون چندین نفر از دستیاران کیروش تیم را در میانه راه رها کرده‌اند. آنتونیو سیموئز دستیار اول کیروش بود در اواخر سال ۱۳۹۲ که به دلایل شخصی از تیم رفت و چند هفته بعد امید نمازی نیز بدون هماهنگی، تیم را به دلایل غیرفنی ترک کرد که با انتقاد کیروش مواجه شد.^[۸۴] دو دستیار ایرانی دیگر کیروش، مجید صالح و علی کریمی نیز هر دو پس از مدت کوتاهی از آغاز همکاری، از تیم جدا شدند که با حاشیه‌هایی همراه بود.^[۸۵]

انتقادها

انتقادهای فنی از کیروش از همان بازی دوستانه نخستش با ماداگاسکار آغاز شد^[۸۶] با این حال شدت انتقادهای فنی از او در گذر زمان شدت و ضعف‌هایی داشته‌است. پس از جام ملت‌های آسیا ۲۰۱۵، کیروش به خاطر «نتیجه‌گرایی»، «محافظه‌کاری»، «نداشتن تاکتیک جایگزین»، «گلزنی از ضربات ایستگاهی»، «زیبا بازی‌نکردن» و «دفاعی بازی‌کردن» تیم ایران مورد انتقاد قرار گرفت. با این حال کارشناسان دیگری، از روش بازی‌کردن تیم کیروش دفاع می‌کنند و موارد انتقاد را نقاط قوت و حرفه‌ای می‌دانند.^[۸۷] کیروش در پاسخ گفته‌است که تیم او با روشی که «توانایی آن را داشته‌باشد» بازی می‌کند.^[۸۸]

مسأله داشتن دستیار ایرانی، همواره یکی از خواسته‌های فدراسیون فوتبال ایران از کیروش بوده‌است که در مفاد قرارداد دوم نیز گنجانده شد. با این وجود منتقدان او به این نکته اشاره می‌کنند که او به مربیان ایرانی اعتقادی ندارد و برخی از مربیانی که در کادر فنی خود استفاده کرده، مناسب نبوده‌اند یا حضورشان لازم نبوده‌است. برخی از منتقدان، دستمزد و مبالغ پاداش او را بسیار بالا می‌دانند. یکی دیگر از موارد انتقاد، دخالت او در مسائلی است که مدیریتی محسوب می‌شوند و در چارچوب وظایف فدراسیون هستند. گفته می‌شود که کیروش در موارد متعددی مانند نخوه برگزاری لیگ برتر فوتبال ایران، انتخاب سرپرست تیم ملی و برگزاری اردوهای آماده‌سازی دخالت کرده‌است و این مسأله اقتدار فدراسیون را زیر سؤال می‌برد. یکی از اختلافات دیگر فدراسیون با کیروش، نحوه نظارت او بر تیم‌های ملی پایه مانند تیم امید است که یکی از مفاد قرارداد است و گفته می‌شود او این وظایف خود را به‌خوبی انجام نمی‌دهد. مرخصی‌های زیاد و طولانی‌مدت نیز از موضوعات مورد انتقاد است.^[۸۹][۹۰]

آمار

سرمربیگری

تیم	کشور	نوع تیم		زمان		آمار					منبع
		ملی	باشگاه	از	تا	بازی	برد	مساوی	باخت	برد٪
پرتغال				۴ سپتامبر ۱۹۹۱	۱۷ نوامبر ۱۹۹۳	۲۳	۱۰	۸	۵	۴۳٫۴۸	[۹]
اسپورتینگ				۱۹۹۴	۱۹۹۶
مترو استارز				۲۲ مه ۱۹۹۶	۲ اکتبر ۱۹۹۶	۲۷	۱۳	۰	۱۴	۴۸٫۱۵	[۱۳][۱۴]
ناگویا گرامپوس				۲ اکتبر ۱۹۹۶	۸ نوامبر ۱۹۹۷	۶۱	۳۱	۷	۲۳	۵۰٫۸۲	[۱۷][۲۰]
امارات				۱۶ سپتامبر ۱۹۹۸	۱۹۹۹	۱۶	۸	۲	۶	۵۰٫۰۰	[۲۴]
آفریقای جنوبی				۷ اکتبر ۲۰۰۰	۳۰ مارس ۲۰۰۲	۲۰	۹	۷	۴	۴۵٫۰۰
رئال مادرید				جون ۲۰۰۳	می ۲۰۰۴
پرتغال				ژوئیه ۲۰۰۸	سپتامبر ۲۰۱۰
ایران				۳ آوریل ۲۰۱۱	۲۰ مارس ۲۰۱۵

دستیاری و فوتبال پایه

تیم	کشور	نوع تیم		سمت		رده سنی	زمان
		ملی	باشگاه	سرمربی	دستیار		از	تا
دانشگاه لیسبون						—	۱۹۷۸	۱۹۸۰
الیویاس						زیر ۱۳ سال	۱۹۸۱	۱۹۸۲
بلننسیش						زیر ۱۵ سال	۱۹۸۲	۱۹۸۳
استوریل						بزرگسالان	۱۹۸۳	۱۹۸۴
پرتغال						زیر ۱۸ سال	۱۹۸۵	۱۹۸۷
						زیر ۱۶ سال	۱۹۸۸	۱۹۹۰
						زیر ۲۰ سال	۱۹۸۹	۱۹۹۱
منچستر یونایتد						بزرگسالان	۲۰۰۲	۲۰۰۳
						بزرگسالان	۲۰۰۴	۲۰۰۸

تألیفات، تدریس و دیگر موارد

کیروش کتابی به نام «سازماندهی ساختاری فعایت‌های فوتبال»^{[توضیح ۸]} نوشته‌است که در مورد راهکارهای بازسازی فوتبال در پرتغال است. او همچنین مجموعه فیلم آموزشی «آموزش فوتبال با کیروش»^{[توضیح ۹]} را تهیه کرده‌است.^[۶]

کیروش در سال ۱۹۹۸ با همکاری دن گاسپار، «کیو ریپورت»^{[توضیح ۱۰]} را تألیف کرد که برنامه‌ای راهبردی و پژوهش‌محور برای پیشرفت فوتبال در آمریکا بود.^[۹۱]

وی از سال ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۲، مشاور فنی فدراسیون جهانی فوتبال بود.^[۹۲] در سال ۱۹۸۹ مدرس دوره‌های مربیگری یوفا شد و دو دوره در سال‌های ۱۹۹۱ و ۱۹۹۲ در کلاس‌های مربیگری فیفا تدریس کرد، که محل کلاس سال اول در مصر و سال دوم در عربستان سعودی بود.^[۶] کیروش در دانشگاه نیز تدریس کرده‌است و استاد راهنمای ژوزه مورینیو بوده‌است.^[۹۳]

او در سال ۱۹۹۷ به عنوان مربی تیم منتخب جی‌لیگ در دیدار با منتخب جهان انتخاب شد.^[۶] در سال ۲۰۰۰ نیز در دو بازی مربی تیم فوتبال منتخب جهان بود که در بازی اول برابر بوسنی و در بازی دوم برابر فرانسه به ترتیب مشترکاً با کارلوس آلبرتو پریرا و ژوزف ونگلوش عهده‌دار مربیگری بود.^[۹۴]

افتخارات

مربیگری

تیم‌های ملی پایه پرتغال^[۷]

• جام جهانی فوتبال جوانان (۲): ۱۹۸۹ و ۱۹۹۱
• جام ملت‌های اروپای نوجوانان: ۱۹۸۹

اسپورتینگ^[۷][۸]

• لیگ برتر فوتبال پرتغال
  • نایب‌قهرمان: ۱۹۹۵–۱۹۹۴
  • سوم: ۱۹۹۶–۱۹۹۵
• جام حذفی پرتغال: ۱۹۹۵–۱۹۹۴
• سوپرجام پرتغال: ۱۹۹۵

ناگویا گرامپوس آیت

• جی‌لیگ
  • نایب‌قهرمان: ۱۹۹۶
• جام برندگان جام آسیا
  • نایب‌قهرمان: ۱۹۹۷–۱۹۹۶
• جام سونتوری: ۱۹۹۶
• جام بانک سانوا: ۱۹۹۷

رئال مادرید^[۷]

• سوپرجام اسپانیا: ۲۰۰۳

جوایز

• نشان لیاقت بین‌المللی فدراسیون فوتبال پرتغال: ۱۹۹۰‏^[۶]

زندگی شخصی

کیروش متأهل است و ۳ فرزند دارد.^[۶]

تونی

شناسنامه
نام کامل	آنتونیو ژوزه کونسِیسائو اولیوِیرا
زادروز	۱۴ اکتبر ۱۹۴۶ ‏(۶۸ سال)
زادگاه	موگوفورس، آنادیا، پرتغال
پست	هافبک (بازنشسته)
اطلاعات باشگاهی
باشگاه کنونی	تراکتورسازی (سرمربی)
باشگاه‌های جوانان
۱۹۶۴–۱۹۶۲	آنادیا
۱۹۶۵–۱۹۶۴	آکادمیکا
باشگاه‌های حرفه‌ای*
سال‌ها	باشگاه‌ها	بازی†	(گل)†
۱۹۶۸–۱۹۶۵	آکادمیکا	۱۹	(۰)
۱۹۸۱–۱۹۶۸	بنفیکا	۳۹۱	(۲۳)
۱۹۷۷	← کوئیکسیلورز (قرضی)	۱۶	(۰)
تیم ملی
	زیر ۲۱ پرتغال	۶
۱۹۷۸–۱۹۶۹	پرتغال	۳۳	(۱)
دوران مربیگری
۱۹۸۷–۱۹۸۲	بنفیکا (دستیار)
۱۹۸۹–۱۹۸۷	بنفیکا
۱۹۹۲–۱۹۸۹	بنفیکا (دستیار)
۱۹۹۴–۱۹۹۲	بنفیکا
۱۹۹۵–۱۹۹۴	بوردو
۱۹۹۶–۱۹۹۵	سویا
۱۹۹۷–۱۹۹۶	بنفیکا (مدیر فنی)
۱۹۹۹	امارات (دستیار)
۲۰۰۲–۲۰۰۰	بنفیکا
۲۰۰۲	گوانگژو
۲۰۰۳	الاهلی
۲۰۰۸–۲۰۰۷	الاتفاق
۲۰۰۹–۲۰۰۸	الشارجه
۲۰۱۰	ساحل عاج (آنالیزور)
۲۰۱۱–۲۰۱۰	الاتحاد
۲۰۱۳–۲۰۱۲	تراکتورسازی
۲۰۱۴	تراکتورسازی
۲۰۱۵–	تراکتورسازی
*تعداد بازی‌ها و گل‌ها فقط مربوط به بازی‌های لیگ داخلی است.

آنتونیو ژوزه کونسِیسائو اولیوِیرا (به پرتغالی: António José Conceição Oliveira) (زادهٔ ۱۴ اکتبر ۱۹۴۶، در آنادیا، پرتغال) معروف به تونی (Toni)، بازیکن پیشین فوتبال و سرمربی کنونی تراکتورسازی است.

تلفظ صحیح نام این مربی، اولیوِیرا (Oliveira) است که در رسانه‌های ایران، به اشتباه اولیویه–را (Oliviera) تلفظ می‌شود.

تونی اولیویرا، در ۱۴ اکتبر ۱۹۴۶ در محله موگوفورس شهر آنادیا در کشور پرتغال دیده به جهان گشود. او متاهل بوده و قادر به صحبت به زبان‌های پرتغالی، اسپانیایی، انگلیسی و فرانسوی است. تونی دارای بالاترین درجه مربی‌گری یوفا است.

دوران حرفه‌ای

سال‌های نوجوانی

آنتونیو اولیویرا در سنین نوجوانی کار خود را در دنیای فوتبال با پیوستن به تیم «سالسیانوس ده موگوفورس» شهر زادگاهش آغاز کرد. سپس به تیم «آنادیا» پیوسته و در سن ۱۷ سالگی به عضویت باشگاه آکادمیکا –که تحت هدایت ماریو ویلسون بود– درآمد. در سال ۱۹۶۷، زمانی که تونی عضو آکادمیکا بود، این تیم در جام حذفی پرتغال به دیدار پایانی راه یافت؛ اما در بازی فینال و در اوقات اضافی، بازی را به ویتوریا ستوبال واگذار کردند.

بنفیکا

وی در ۹ ژوئن ۱۹۶۸، با امضای قراردادی معادل ۶،۵۰۰ یورو، به تیم بنفیکا منتقل شد. او به یکی از نام‌آورترین بازیکنان این باشگاه تبدیل گشت. تونی در مدت ۱۴ سال حضور مداوم در بنفیکا، ۳۹۱ بار در ترکیب این تیم حاضر شد که حاصل آن ۱۴ قهرمانی و ۸ نایب‌قهرمانی در لیگ برتر، جام حذفی و سوپر جام فوتبال پرتغال بود. تونی در سال ۱۹۷۲ –با وجود بازیکنانی همچون اوزه‌بیو– عنوان بازیکن سال فوتبال پرتغال را کسب کرد.

تیم ملی

وی ۳۳ بازی ملی برای تیم ملی پرتغال انجام داد که اولین آن‌ها در ۱۲ اکتبر ۱۹۶۹ مقابل رومانی بود و آخرین بازی ملی خود را نیز در ۸ مارس ۱۹۷۸ روبروی فرانسه انجام داد. تونی در سال ۱۹۷۲ به عنوان بازیکن تیم ملی پرتغال، در مقابل تیم ملی فوتبال ایران به میدان رفته بود.^[۱]

او در فصل ۸۱–۱۹۸۰ آخرین روزهای بازیگری خود را در تیم بنفیکا سپری کرد.

دوران مربی‌گری

بنفیکا

تونی اولیویرا پس از بازنشستگی از دنیای بازیگری فوتبال، وارد حرفهٔ مربی‌گری شد و کار خود را به عنوان دستیار در بنفیکا آغاز کرد. او دستیار مربیانی همچون اسون گوران اریکسون، پال سرنای، جان مورتیمور و اب اسکودال در این تیم بوده‌است. تونی در میانه‌های فصل ۸۸–۱۹۸۷، کار خود را در بنفیکا به عنوان سرمربی ادامه داد و این باشگاه را به مقام نایب‌قهرمانی لیگ رساند. در جام باشگاه‌های اروپا نیز موفق شد، همراه با بنفیکا به دیدار پایانی راه یابد؛ اما در بازی فینال، نتیجه را در ضربات پنالتی به تیم پی‌اس‌وی آیندهوون -که هدایت آن را گاس هیدینک برعهده داشت- واگذار کردند. در فینال جام حذفی نیز بازی را به بلننسس باختند. وی در فصل بعدی (۸۹–۱۹۸۸)، ۲۸اُمین قهرمانی بنفیکا را در لیگ برای این تیم به دست آورد. در پایان فصل، اسون گوران اریکسون جایگزین او شد.

تونی در سال‌های ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۲ بار دیگر به عنوان دستیار اسون گوران اریکسون و تومیسلاو ایویچ در بنفیکا مشغول به کار شد. او در سال ۱۹۹۲ پس از استعفای تومیسلاو ایویچ، دوباره به عنوان سرمربی بنفیکا برگزیده شد. وی در پایان فصل تیمش را به مقام قهرمانی جام حذفی و نایب قهرمانی لیگ برتر پرتغال رساند. در فصل بعد (۹۴–۱۹۹۳) نیز ۳۰اُمین قهرمانی لیگ برتر را برای بنفیکا به ارمغان آورد. این در حالی است که پس از این قهرمانی، بنفیکا تا فصل ۰۵–۲۰۰۴ موفق به تکرار این عنوان نشد.

او مدتی نیز به عنوان دستیار کارلوس کیروش و آرتور ژورژه در کادر فنی تیم ملی پرتغال حضور داشته و این تیم را در رقابت‌های مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۴ همراهی کرد.

اروپا

اولیویرا پس از دو فصل موفقیت‌آمیز، بنفیکا را به مقصد تیم فرانسوی بوردو ترک کرد. او با این باشگاه به مقام قهرمانی جام اینترتوتو دست یافت؛ اما پس از نتایج ضعیف در لیگ، استعفا داد. همچنین در فصل ۹۶–۱۹۹۵، به همراه تیم سویا در جایگاه ۱۲اُم لا لیگا قرار گرفت. در فصل ۹۷–۱۹۹۶ نیز به عنوان «مدیر فنی» در تیم بنفیکا به کار گرفته شد. در سال ۱۹۹۹، به عنوان دستیار کارلوس کیروش، در تیم ملی فوتبال امارات مشغول به کار شد.

بازگشت به بنفیکا

تونی در سال ۲۰۰۰ در بازگشت دوبارهٔ خود به بنفیکا، در میانه‌های فصل جایگزین ژوزه مورینیو در این تیم شد؛ اما فصل ناموفقی را سپری کرد. در این فصل، بنفیکا با هدایت او جایگاه ۶اُم لیگ پرتغال را تصاحب کرد. در فصل بعدی نیز پس از ۷ هفته، از کار خود برکنار شد. اولیویرا سپس به تیم گوانگژو در سوپر لیگ چین پیوست. او همچنین کار هدایت الاهلی مصر را در میانه‌های فصل برعهده گرفته و سوپر جام مصر را برای این تیم کسب کرد.

الیویرا در فصل ۰۵–۲۰۰۴ به مدت ۱ ماه در اردوی لوکوموتیو مسکو حضور داشت. او همچنین در رقابت‌های یورو ۲۰۰۴ و جام جهانی ۲۰۰۶ به عنوان کارشناس در برنامه‌های ورزشی مشغول به کار شد. در فصل ۰۶–۲۰۰۵ نیز به مدت ۳ ماه به همراه کارلوس کیروش در کادر فنی منچستریونایتد حاضر بود.

خاورمیانه

تونی الیویرا در سال ۲۰۰۷ وظیفهٔ مربی‌گری الاتفاق عربستان را به مدت یک فصل برعهده گرفت و با این تیم به جایگاه ۴اُم لیگ دست یافت. در رقابت‌های جام قهرمانان باشگاه‌های خلیج فارس و جام ولی عهد نیز موفق به کسب عنوان نایب‌قهرمانی برای الاتفاق شد. سپس به تیم الشارجه امارات پیوست؛ ولی پس از کسب نتایج ضعیف، برکنار شد. او در جام جهانی ۲۰۱۰، در تیم ملی فوتبال ساحل عاج به عنوان آنالیزور و دستیار اسون گوران اریکسون مشغول به کار شد. پس از آن هدایت تیم الاتحاد عربستان را بر عهده گرفت و در مرحلهٔ گروهی رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا در سال ۲۰۱۱ ، این تیم را در گروه C با کسب رتبهٔ نخست راهی مرحلهٔ بعد کرد. افزون بر این در جام پادشاهی و لیگ حرفه‌ای عربستان نیز مقام دوم را برای الاتحاد به ارمغان آورد.

تراکتورسازی

تونی در ۲۰ خرداد ۱۳۹۱ با امضای قراردادی یک ساله، وظیفهٔ سرمربی‌گری باشگاه تراکتورسازی تبریز را برعهده گرفت. وی در مورد هواداران این باشگاه گفته‌است: «در ۳۴ سال بازی و مربی‌گری در تیم‌های مختلف چنین استقبالی را از یک تیم ندیده بودم. تماشاگران تبریزی در هر بازی و یا سر تمرین طوری در ورزشگاه حضور می‌یابند که انگار آن روز را برای تیم جشن گرفته‌اند. من در بنفیکا هم چنین هواداران پرشوری ندیده بودم.»^[۲][۳]

این مربی با کسب پیروزی ۵ بر ۰ در برابر باشگاه گهر، بهترین برد تاریخ باشگاه تراکتورسازی را در لیگ برتر فوتبال ایران برای این تیم کسب کرد.^[۴] افزون بر این با برد ۴ بر ۱ برابر باشگاه سپاهان، سنگین‌ترین باخت سپاهان را در تاریخ لیگ برتر به این باشگاه تحمیل کرد.^[۵] با این حال، در لیگ قهرمانان آسیا نتوانست با تراکتورسازی -که برای نخستین بار حضور در این رقابت‌ها را تجربه می‌کرد- از مرحله گروهی صعود کند. در روزهایی که تونی وظیفه هدایت تراکتورسازی را برعهده داشت، شبکه تلویزیونی SIC پرتغال مستندی از زندگی تونی در تبریز و محبوبیت وی در نزد هواداران تراکتورسازی تهیه و پخش کرده بود.^[۶]

با وجود کسب رتبه دوم در جدول لیگ برتر و کسب سهمیه آسیا و علی‌رغم مخالفت اکثریت هواداران،^[۷] تونی در فاصله ۲ هفته مانده به پایان فصل، در ۱۲ اردیبهشت ۱۳۹۲ از سوی مسئولان باشگاه، به دلیل کسب نتایج ضعیف، کنار گذاشته شد؛^[۸]هر چند مسائل مالی و افزایش نرخ ارز نیز در اخراج وی بی‌تاثیر نبودند.^[۹] وی در هنگام ترک تبریز، در میان بدرقه هواداران تراکتورسازی و با چشمانی اشک‌بار گفت: «من همه شما را دوست دارم و در قلبم جا دارید. هر وقت بخواهید به تراکتور برمی‌گردم؛ ولی بالاخره تصمیمی است که گرفته شده و امیدوارم تیم تراکتور موفق شود. من خاطرات خیلی خوبی با تراکتور و هواداران این تیم دارم. همیشه رابطه‌ام با هواداران خوب بوده است؛ ولی باشگاه مرا خراب کرد.»^[۱۰] محمدحسین جعفری، مدیرعامل وقت باشگاه تراکتورسازی نیز، در همان روزی که تونی تبریز را ترک کرد، از سمت خود استعفا داد.^[۱۱]

بازگشت به تراکتورسازی

تونی در اواخر فصل بعد (۹۳–۱۳۹۲) پس از استعفای مجید جلالی دوباره به عنوان سرمربی تراکتورسازی انتخاب شد.^[۱۲] او توانست با قهرمانی در جام حذفی، تراکتورسازی را به نخستین عنوان قهرمانی تاریخ خود در سطح اول فوتبال ایران برساند. وی در پایان فصل و پس از پایان مدت قراردادش، از این تیم جدا شد.

سومین دوره جضور در تراکتورسازی

تونی در نیم فصل دوم ۹۴–۱۳۹۳، در ۲۵ بهمن ۱۳۹۳ و در سالروز نخستین قهرمانی تراکتورسازی در جام حذفی و پس از اخراج رسول خطیبی، برای بار سوم، عهده‌دار هدایت تیم تراکتورسازی شد تا به همراه واسیلی گوجا، تنها مربی‌ای باشد که در سه دوره، سرمربی این باشگاه بوده است.^[۱۳] او، در پایان فصل ۹۴–۱۳۹۳، سومین عنوان نایب‌قهرمانی تراکتورسازی را در لیگ برتر، برای این تیم به ارمغان آورد.

سبک بازی و تمرینات

جلال چراغپور، در یادداشتی در روزنامه نود، در مورد سبک بازی و تمرینات تونی اولیویرا در تیم تراکتورسازی، چنین نوشته است:

«سواد و نوع فوتبالی که تونی به تیم‌هایش انتقال می‌دهد، فوتبال درجه دو نیمه اروپایی-نیمه آسیایی است. البته او فرهنگ هواداران تبریزی را هم مورد توجه قرار می‌دهد و آن را در شیوه فوتبال تیمش لحاظ می‌کند. گروه فنی او مجموعه بی‌دردسری برای باشگاه است که مسئله فنی تیم را خودش برعهده می‌گیرد و مدیریت را به باشگاه می‌سپارد. البته معتقدم فکر فوتبالی تونی چندان مدرن نیست و تا حدودی دمده است. مثل کی‌روش در تیم‌ملی. این را از نوع فوتبال مورد علاقه تونی می‌گویم. کوچینگ و نحوه تمرینات او به گونه‌ای است که تیم را در تصاحب توپ و ارسال پاس‌های متوالی ارتقا می‌دهد. موضوعی که مورد علاقه هواداران و خوشایند آنهاست. حال آنکه تیم خطیبی در پاس دادن کم حوصله بود. تیم او دوست داشت در کمترین زمان و با تعداد اندک پاس حمله کند. در واقع فکر او مدرن‌تر بود و انتقال سریع را مدنظر داشت اما تونی با توجه به علایق هواداران تعداد پاس‌ها را بالا می‌برد. من فصل قبل حدود ۱۸ روز در کادر تراکتور حضور داشتم. آنجا که بودم، آقای باغ‌آبادی که در زمان تونی و قلعه نوعی، دستیار بود دفتری به من نشان داد که گزارش همه تمرینات این دو مربی در آن ثبت شده بود. من هم یکی دو بار آن را به چشم کارشناس مرور کردم. باغ‌آبادی که انسان بسیار محترمی است، آن دفتر را با وسواس بسیاری تهیه کرده بود. او می‌گفت، حتی دو جلسه تمرین تونی، مثل هم نبود و درست هم می‌گفت؛ تونی در حدود ۱۵۰ نوع کوچینگ داشت که بسیار قابل توجه است. من خیلی با دقت آن طراحی‌ها را نگاه کردم و دیدم چه تمرینات متنوعی داشته است.»^[۱۴]

آمار مربی‌گری

آخرین به‌روزرسانی: ۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۴

کشور	تیم	از تاریخ	تا تاریخ	نتایج
				بازی	برد	تساوی	باخت	درصد برد
	بنفیکا	فوریه ۱۹۸۷	ژوئن ۱۹۸۹	۸۷	۵۲	۲۴	۱۱	۵۹٫۷۷
	بنفیکا	ژوئیه ۱۹۹۲	ژوئیه ۱۹۹۴	۸۶	۵۷	۲۰	۹	۶۶٫۲۸
	بوردو	ژوئیه ۱۹۹۴	مه ۱۹۹۵	۳۴	۱۶	۷	۱۱	۴۷٫۰۶
	سویا	ژوئن ۱۹۹۵	ژوئیه ۱۹۹۶	۵۲	۱۵	۱۸	۱۹	۲۸٫۸۵
	بنفیکا	ژوئیه ۲۰۰۰	مه ۲۰۰۲	۴۳	۱۷	۱۶	۱۰	۳۹٫۵۳
	گوانگژو	مه ۲۰۰۲	مه ۲۰۰۳	۳۱	۱۱	۸	۱۲	۳۵٫۴۸
	الاهلی	ژوئیه ۲۰۰۳	سپتامبر ۲۰۰۳	۸	۳	۲	۳	۳۷٫۵۰
	الاتفاق	ژوئن ۲۰۰۷	ژوئن ۲۰۰۸	۲۸	۱۳	۷	۸	۴۶٫۴۳
	الشارجه	ژوئن ۲۰۰۸	سپتامبر ۲۰۰۹	۲۶	۸	۳	۱۵	۳۰٫۷۷
	الاتحاد	اوت ۲۰۱۰	ژوئن ۲۰۱۱	۲۳	۱۲	۸	۳	۵۲٫۱۷
	تراکتورسازی	ژوئن ۲۰۱۲	مه ۲۰۱۳	۴۲	۲۰	۱۳	۹	۴۷٫۶۲
	تراکتورسازی	ژانویه ۲۰۱۴	آوریل ۲۰۱۴	۱۴	۶	۲	۶	۴۲٫۸۶
	تراکتورسازی	فوریه ۲۰۱۵	—	۱۵	۹	۲	۴	۶۰٫۰۰

افتخارات

به عنوان بازیکن

تیمی

باشگاه	جام	عنوان	سال
آکادمیکا	لیگ برتر پرتغال	نایب‌قهرمان	۱۹۶۷
	جام حذفی پرتغال	نایب‌قهرمان	۱۹۶۷
بنفیکا	لیگ برتر پرتغال	قهرمان (۸)	۱۹۶۹، ۱۹۷۱، ۱۹۷۲، ۱۹۷۳، ۱۹۷۵، ۱۹۷۶، ۱۹۷۷، ۱۹۸۱
		نایب‌قهرمان (۴)	۱۹۷۰، ۱۹۷۴، ۱۹۷۸، ۱۹۷۹
	جام حذفی پرتغال	قهرمان (۵)	۱۹۶۹، ۱۹۷۰، ۱۹۷۲، ۱۹۸۰، ۱۹۸۱
		نایب‌قهرمان (۳)	۱۹۷۱، ۱۹۷۴، ۱۹۷۵
	سوپر جام پرتغال	قهرمان	۱۹۷۹
		نایب‌قهرمان	۱۹۸۱

انفرادی

• بازیکن سال فوتبال پرتغال: ۱۹۷۲

به عنوان سرمربی

باشگاه	جام	عنوان	سال
بنفیکا	لیگ قهرمانان اروپا	نایب‌قهرمان	۱۹۸۸
	لیگ اروپا	۱/۴پایانی	۱۹۹۳
	جام در جام اروپا	نیمه‌پایانی	۱۹۹۴
	لیگ برتر پرتغال	قهرمان (۲)	۱۹۸۹، ۱۹۹۴
		نایب‌قهرمان (۲)	۱۹۸۸، ۱۹۹۳
	جام حذفی پرتغال	قهرمان	۱۹۹۳
		نایب‌قهرمان	۱۹۸۹
		نیمه‌پایانی	۱۹۸۸
	سوپر جام پرتغال	نایب‌قهرمان (۲)	۱۹۸۷، ۱۹۹۳
بوردو	جام اینترتوتو	قهرمان	۱۹۹۵
الاهلی	سوپر جام مصر	قهرمان	۲۰۰۳
الاتفاق	لیگ قهرمانان باشگاه‌های خلیج فارس	نایب‌قهرمان	۲۰۰۷
	جام ولیعهد	نایب‌قهرمان	۲۰۰۸
الاتحاد	لیگ حرفه‌ای عربستان	نایب‌قهرمان	۲۰۱۱
	جام پادشاهی	نایب‌قهرمان	۲۰۱۱
تراکتورسازی	لیگ برتر	نایب‌قهرمان (۲)	۹۲–۱۳۹۱، ۹۴–۱۳۹۳
	جام حذفی	قهرمان	۹۳–۱۳۹۲

انفرادی

• مربی برگزیده ماه توسط کانون مربیان فوتبال ایران: اسفند ۱۳۹۳

به عنوان دستیار مربی

باشگاه	جام	عنوان	سال
بنفیکا	لیگ قهرمانان اروپا	نایب‌قهرمان	۱۹۹۰
		۱/۴پایانی	۱۹۸۴
	لیگ اروپا	نایب‌قهرمان (۲)	۱۹۸۳، ۱۹۸۸
	جام در جام اروپا	۱/۴پایانی	۱۹۸۶
	لیگ برتر پرتغال	قهرمان (۴)	۱۹۸۳، ۱۹۸۴، ۱۹۸۷، ۱۹۹۱
		نایب‌قهرمان (۴)	۱۹۸۶، ۱۹۹۰، ۱۹۹۲، ۱۹۹۳
		۳وم	۱۹۸۵
	جام حذفی پرتغال	قهرمان (۵)	۱۹۸۳، ۱۹۸۵، ۱۹۸۶، ۱۹۸۷، ۱۹۹۳
	سوپرجام پرتغال	قهرمان (۲)	۱۹۸۵، ۱۹۸۹
		نایب‌قهرمان (۵)	۱۹۸۳، ۱۹۸۴، ۱۹۸۶، ۱۹۸۷، ۱۹۹۱
	جام اتحادیه فوتبال لیسبون	قهرمان (۳)	۱۹۸۴، ۱۹۸۶، ۱۹۸۸

روبرتو مانچینی

شناسنامه
نام کامل	روبرتو مانچینی
زادروز	۲۷ نوامبر ۱۹۶۴ ‏(۵۰ سال)
زادگاه	یزی، ایتالیا
قد	۱.۷۹ متر
نام مستعار	مانچو
اطلاعات باشگاهی
باشگاه کنونی	اینتر میلان (سرمربی)
پُست	مهاجم (سابق)
باشگاه‌های جوانان
	بولونیا
باشگاه‌های حرفه‌ای
سال‌ها	باشگاه‌ها	بازی (گل)
۱۹۸۱–۱۹۸۲ ۱۹۸۲–۱۹۹۷ ۱۹۹۷–۲۰۰۲ ۲۰۰۱	بولونیا سمپدوریا لاتزیو لستر سیتی (قرضی)	۳۰ (۹) ۴۲۴ (۱۳۲) ۸۷ (۱۵) ۴ (۰)
تیم ملی
۱۹۸۴ - ۱۹۹۴	تیم ملی فوتبال ایتالیا	۳۶ (۴)
دوران مربیگری
۲۰۰۲–۲۰۰۱ ۲۰۰۴–۲۰۰۲ ۲۰۰۸–۲۰۰۴ ۲۰۱۳–۲۰۰۹ ۲۰۱۴-۲۰۱۳ ۲۰۱۴-	فیورنتینا لاتزیو اینتر میلان منچستر سیتی گالاتاسرای اینتر میلان

روبرتو مانچینی (به ایتالیایی: Roberto Mancini) (زاده ۲۷ نوامبر ۱۹۶۴) بازیکن پیشین و مربی فوتبال ایتالیایی است. او در گذشته بازیکن فوتبال بوده و به عنوان بازیکن در تیم‌های باشگاهی بولونیا و سمپدوریا و همچنین لاتزیو و لسترسیتی بازی کرده و در دوران بازیگری خود در تیم ملی ایتالیا ۳۶ بازی انجام داده‌است.

او مربیگری را در سال ۲۰۰۰ و به عنوان دستیار اسون گوران اریکسون در باشگاه لاتزیو آغاز کرد و سپس به عنوان سرمربی، در تیم‌های فیورنتینا، لاتزیو، اینتر میلان، منچستر سیتی و همچنین گالاتاسرای فعالیت داشته‌است. او تاکنون به تمام افتخارات در عرصهٔ باشگاهی (به عنوان بازیکن و مربی) دست یافته و تنها به قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا دست نیافته‌است هرچند با تیم سمپدوریا به فینال این رقابتها رسیده‌است و هم‌اکنون شاید بتوان نام مانچینی را در میان برترین مربیان فوتبال دنیا در حال حاضر قرار داد. مانچینی توانست تیم اینتر را پس از ۱۷ سال به مقام قهرمان ایتالیا برساند.^[۱] مانچینی ۵ دوره پیاپی بین سالهای ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۸ به فینال جام حذفی ایتالیا رسید که یک بار با لاتزیو و ۴ بار با اینتر میلان بود.^[۲] او همچنین به عنوان موفق ترین مربی اینترمیلان در ۳۰ سال گذشته شناخته می‌شود.^[۳] با قهرمانی در لیگ برتر انگلستان، و همچنین باشگاه فوتبال منچسترسیتی را پس از ۴۴ سال قهرمان لیگ انگلستان کرد.^[۴]

 

 

دوران اولیه زندگی

مانچینی در سال ۱۹۶۴ در شهر کوچک یسی در مارکهٔ ایتالیا به دنیا آمد ولی اندکی بعد به همراه پدر، مادر و خواهر کوچک‌ترش، استفانی به شهر کوهستانی روکاداشپیده نقل مکان کرد. زندگی مانچینی کوچک که یک کاتولیک بار آورده شده بود بیشتر حول و حوش مذهب و فوتبال می‌چرخید.^[۵] در جوانی دستیار کشیش بود و برای تیم محلی فوتبال آئورا کالچیو بازی می‌کرد. اولین مراسم عشای ربانی او با مسابقهٔ فوتبال تیمش همزمان شده بود. نیمه‌های مراسم بود که مشخص شد مانچینی ۸ ساله غیبش زده‌است. کشیش محلی او که مسئولیت برگزاری مراسم عشای ربانی را بر عهده داشت، معمولاً به مربی‌گری فوتبال نیز می‌پرداخت. کشیش که شنیده بود تیمش در انتهای نیمهٔ اول ۲ بر هیچ عقب افتاده‌است، پس از آنکه «جسم و خون عیسی را به مانچینی جوان داد» (نان و شراب در مراسم عشای ربانی نمادی از گوشت و خون عیسی در نظر گرفته می‌شوند)، از او پرسید که آیا کفش‌های فوتبال و ساک ورزشی‌اش را به همراه دارد. روبرتو پاسخ داد که آن‌ها در رختکن هستند و کشیش از او خواست که بی‌سروصدا و بدون آنکه چیزی به پدرش بگوید از در پشتی خارج شود و آن‌ها را بپوشد چرا که تیم به او نیاز دارد.^[۵]

دوران بازیگری باشگاهی

بولونیا

 

مانچینی برخلاف بسیاری از همکاران خود که اکنون مربیانی موفقی هستند و بازیکنان بزرگی نبوده‌اند هم بازیکن بزرگی بوده و هم در حال حاضر به‌عنوان یک مربی خوشنام شناخته می‌شود. مانچینی فوتبال خود را به عنوان مهاجم در سال ۱۹۸۱ در تیم بولونیا آغاز کرد و در نخستین فصل حضورش، ۳۰ بازی انجام داد و ۹ گل زد.^[۶]

سمپدوریا

 

بین سال‌های ۱۹۸۲ و ۱۹۹۷ برای سمپدوریا بازی کرد و آنجا در مجموع به همراه زوج خط حمله خود، جان لوکا ویالی نقش عمده‌ای در تبدیل باشگاه آن سال‌ها به موفق‌ترین دوره تاریخ‌اش داشت. مانچینی در ۱۲ سپتامبر ۱۹۸۲ به سمپدوریا پیوست و تا سال ۱۹۹۷ در این تیم بازی کرد.^[۷] مانچینی در ۲۴۲ بازی لیگ برای سمپدوریا به میدان رفت و در آن مدت ۱۳۲ گل به ثمر رساند. چند بار با این تیم قهرمان جام حذفی ایتالیا شد و در سال ۱۹۹۱ تیمش را به تنها قهرمانی در سری آ تا آن زمان رهنمون کرد. به علاوه سمپدوریا با مانچینی در سال ۱۹۹۰ قهرمان جام در جام اروپا شد و دو سال بعد به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسید که در آن بازی در وقت اضافه به بارسلونا از اسپانیا باخت.^[۸]

از جمله افتخارات او با تیم سمپدوریا به عنوان بازیکن قهرمانی در سری آ در فصل ۱۹۹۱-۱۹۹۰ و قهرمانی در جام حذفی در فصل‌های ۱۹۸۵-۱۹۸۴ و ۱۹۸۸-۱۹۸۷ و ۱۹۸۹-۱۹۸۸ و ۱۹۹۴-۱۹۹۳ است. او همچنین در این تیم قهرمان جام در جام اروپا (که حالا دیگر برگزار نمی‌شود) در سال ۱۹۹۰-۱۹۸۹ و نایب قهرمان همین جام در فصل ۱۹۸۹-۱۹۸۸ شد. او با سمپدوریا نایب قهرمان لیگ قهرمانان اروپا در سال ۱۹۹۲ شد.

لاتزیو

بعد از پانزده سال بازی در سمپدوریا، در سال ۱۹۹۷ به مدت سه سال به لاتزیو پیوست که در آنجا ۸۷ بازی انجام داد و ۱۵ گل هم زد. او با لاتزیو قهرمانی‌های متعدد رسید. از جمله توانست به همراه این تیم قهرمانی در سری آ در سال ۲۰۰۰-۱۹۹۹ و قهرمانی در جام حذفی ایتالیا طی سال‌های ۱۹۹۸-۱۹۹۷ و فصل ۲۰۰۰-۱۹۹۹ را با این تیم به دست آورد. او در فصل ۱۹۹۸-۱۹۹۹ با لاتزیو به قهرمانی آخرین دوره جام در جام اروپا رسید. در همان سال آن‌ها موفق شدند با غلبه بر منچستر یونایتد قهرمانی در جام برتر اروپا را هم به دست آورند.^[۹][۱۰]

لستر سیتی

مانچینی در ژانویه ۲۰۰۱ به طور قرضی به لسترسیتی پیوست^[۱۱][۱۲] و اولین بازی خود برای این تیم را مقابل آرسنال و در سن ۳۶ سالگی انجام داد اما نتوانست تعداد زیادی بازی به صورت ثابت در ترکیب این تیم حضور یابد.^[۱۳] سرانجام در ماه فوریه بنا به دلایل شخصی از این تیم جدا شد و مربیگری فیورنتینا را برعهده گرفت با وجود این، او زمان حضور خود در لسترسیتی را به عنوان دوره‌ای که در آن علاقه به کار در لیگ انگلستان پیدا کرد یاد می‌کند. بعدها این علاقه او را برای قبول کار در شهر منچستر متقاعد کرد.^[۱۴]

دوران بازی (ملی)

با وجود موفقیت در سطح باشگاهی، مانچینی در تیم ملی ایتالیا درخششی نداشت و هیچ‌گاه نتوانست موفقیت بزرگی به دست آورد. او در تیم زیر ۲۱ ساله‌های ایتالیا بازی کرد و با این تیم به موفقیت‌هایی دست یافت که از آن جمله رسیدن به نیمه نهایی در بازی‌های ۱۹۸۴ و همچنین نایب قهرمانی در بازی‌های سال ۱۹۸۶ بوده‌است. او اولین بازی ملی خود را برای ایتالیا در برابر کانادا و در سال ۱۹۸۴ انجام داد.^[۱۵] بین سال‌های ۱۹۸۴ و ۱۹۹۴، ۳۶ بار پیراهن تیم ملی کشورش را پوشید و چهار گل هم زد و با این تیم در سال ۱۹۸۸ در جام ملت‌های اروپا در آلمان و نیز در سال ۱۹۹۰ در جام جهانی در کشور خود حضور داشت، اما با حضور جان لوکا ویالی و روبرتو باجو کمتر به او فرصت بازی رسید. پس از اختلاف و درگیری با آریگو ساچی، پیش از آغاز جام جهانی ۱۹۹۴ از تیم ملی کناره‌گیری کرد. شاید بدشانسی مانچینی این بود که با بازیکن بزرگی مثل روبرتو باجو، جیان‌فرانکو زولا و کمی پس از آن هم آلساندرو دل‌پیرو و فرانچسکو توتی در یک دوران بازی می‌کرد و با آنها هم‌پست بود برای همین فرصت بازی در تیم ملی کمتر به او رسید.

تنها افتخار ملی او کسب عنوان سومی جام جهانی ۱۹۹۰ همراه با تیم ملی ایتالیا بود.

دوران مربیگری

فیورنتینا

مانچینی مربیگری را با تیم فیورنتینا در فصل ۲۰۰۱-۲۰۰۰ آغاز کرد^[۱۶]. او در میانه این فصل جانشین فاتح تریم (مربی اهل ترکیه) شد و با این تیم به قهرمانی جام حذفی دست یافت. اما این موفقیت دوام نداشت باشگاه فیورنتینا به دلیل مشکلات مالی^[۱۷] بیشتر ستارگانش را از دست داد که معرفترین آنها روی کاستا و فرانچسکو تولدو بودند که روی کاستا به میلان پیوست و فرانچسکو تولدو به اینتر میلان و همین موضوع باعث شد او در فصل بعد (۲۰۰۱-۲۰۰۲) با مشکلات فراوانی روبرو شود. حتی اوضاع به گونه‌ای بود که خود مانچینی درخواست بازی در تیم را داد؛ درخواستی که مورد پذیرش واقع نشد.^[۱۷] سرانجام به دلیل مشکلات مالی و نتایج ضعیف تیم در میانه فصل ۲۰۰۱-۲۰۰۲ از فیورنتینا جدا شد.^[۱۸]

لاتزیو

۲۰۰۲-۲۰۰۳

او پس از فیورنتینا هدایت لاتزیو را برعهده گرفت (۲۰۰۲) و جانشین آلبرتو زاکرونی شد که آن تیم هم در شرایط خوب مالی نبود. از جمله آنها مجبور شدند نستا و کرسپو را به باشگاه‌های میلانی (میلان و اینتر) بفرستند و در طی دو فصل حضور در این تیم نتایج خوبی کسب کردند. او در فصل ۲۰۰۲-۲۰۰۳ این تیم را به نیمه نهایی جام یوفا رساند و با شکست برابر پورتو و شاگردان مورینیو از رسیدن به فینال بازماند. اما در همین فصل با این تیم که به علت شرایط بد مالی وضعیت خوبی نداشت، توانست به عنوان تیم چهارم به لیگ قهرمانان اروپا صعود کند. از به‌یادماندنی‌ترین نتایج این فصل (۲۰۰۲-۲۰۰۳) برد ۲ بر ۱ لاتزیو مقابل یوونتوس در دل آلپی و تساوی ۳ بر ۳ با اینتر بود. بازی با اینتر در حالی ۳ بر ۳ شد که لاتزیو ابتدا ۳ بر صفر جلو افتاده بود.

۲۰۰۳-۲۰۰۴

او توانست با لاتزیو قهرمانی در جام حذفی ایتالیا را در فصل ۲۰۰۳-۲۰۰۴ به دست آورد.^[۱۹] او همچنین در این فصل به همراه لاتزیو به مقام ششم رسید در پایان این فصل به دلیل مشکلات مالی لاتزیو این باشگاه را ترک کرد و به اینترمیلان پیوست.

اینتر میلان

 

روبرتو مانچینی در سال ۲۰۰۴ هدایت اینتر میلان را برعهده گرفت. ماسیمو موراتی مالک اینتر این مربی جوان را جانشین آلبرتو زاکرونی (مربی ناموفق این تیم) کرد.

۲۰۰۴-۲۰۰۵

او در فصل ابتدایی حضورش (۲۰۰۵-۲۰۰۴) در اینترمیلان موفق به قهرمانی در جام حذفی ایتالیا شد و این تیم را در سری آ به عنوان سومی رساند. در این فصل او اینترمیلان را به مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا رساند و با شکست مقابل تیم میلان حذف شد.

۲۰۰۵-۲۰۰۶

در سال ۲۰۰۵ با غلبه برتیم یوونتوس قهرمان سوپر جام ایتالیا شد. درفصل دوم(۲۰۰۶-۲۰۰۵) حضور در این تیم موفق شد اینتر را بار دیگر به مقام قهرمانی جام حذفی ایتالیا ایتالیا برساند و در سری آ بار دیگر به عنوان سومی رسید. او در دو فصل ابتدایی حضورش قهرمان جام حذفی ایتالیا شد، اما این موضوع رضایت موراتی را به همراه نداشت چون او قهرمانی در سری آ و لیگ قهرمانان اروپا را می‌خواست. مانچینی در آستانه برکناری بود اما دست تقدیر سرنوشت دیگری را رقم زد. به دنبال قضیه کالچو پولی قهرمانی توسط دادگاه از یوونتوس گرفته شد و به اینتر داده شد. شاید این جایزه فوتبال پاکی بود که اینتر انجام می‌داد. در این فصل او اینترمیلان را به مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا رساند و با شکست مقابل تیم ویارئال حذف شد.

۲۰۰۶-۲۰۰۷

در سال ۲۰۰۶ با برتری برتیم رُم قهرمان سوپر جام ایتالیا شد. او در این فصل قهرمانی سری آ را بدست آورد ثبت رکورد ۱۷ پیروزی پیاپی و کسب ۹۷ امتیاز در یک فصل (طی فصل ۲۰۰۷-۲۰۰۶) ارزشمندترین رکوردهای تاریخ اروپا را به نام شاگردان مانچینی کرد و نراتزوری‌ها توانستند با ۲۲ امتیاز اختلاف نسبت به تیم دوم قهرمانی ایتالیا را جشن بگیرند. در این فصل او اینترمیلان را به مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا رساند و با شکست مقابل تیم والنسیا حذف شد.^[۲۰]

۲۰۰۷-۲۰۰۸

او در فصل ۲۰۰۸-۲۰۰۷ برای سومین بار پیاپی قهرمان سری آ شد، ولی با این وجود در سال ۲۰۰۸ مانچینی از کار در اینتر برکنار و خوزه مورینیو به عنوان جانشین او در تیم اینتر مشغول به فعالیت شد. در این فصل او اینترمیلان را به مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا رساند و با شکست مقابل تیم لیورپول حذف شد. او در کسب عنوان قهرمانی در لیگ قهرمانان ناکام بود و شاید دلیل اخراجش همین موضوع بود.^[۲۱][۲۲] و درنهایت خوزه مورینیو پرتغالی جانشین او در اینتر میلان شد^[۲۳]

او با اینتر ۳ بار فاتح سری آ باشگاهی ایتالیا و ۲ بار فاتح جام حذفی شد. مانچینی دوبار هم طی فصل‌های ۲۰۰۷-۲۰۰۶ و ۲۰۰۸-۲۰۰۷ با شکست برابر تیم رم از کسب این جام باز ماند. همچنین ۲ بار درسال‌های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ قهرمان سوپر جام ایتالیا شد. در سال ۲۰۰۵ با غلبه بر تیم یوونتوس و در سال ۲۰۰۶ با برتری برتیم رُم به این عنوان دست یافت.

منچستر سیتی

 

پس از اخراج از اینتر شایعات زیادی از مذاکره او برای پیوستن به تیم‌هایی همچون چلسی^[۲۴] و رئال مادرید منتشر شد، شایعاتی که رنگ واقعیت به خود نگرفت تا سرانجام مانچو در اواخر سال ۲۰۰۹ و بعد از نتایج ضعیف منچستر سیتی تحت رهبری مارک هیوز، هدایت این تیم انگلیسی را بر عهده گرفت^[۲۵]. به این ترتیب او هم به جمع مربیان ایتالیایی، مانند کاپلو و آنجلوتی و دیگرانی پیوست که به انگلیس مهاجرت کردند. و در آن زمان در انگلستان مشغول به کار بودند.

۲۰۱۰-۲۰۰۹

او در میانه فصل ۲۰۱۰-۲۰۰۹ با قراردادی ۳/۵ ساله به منچستر سیتی پیوست^[۲۶] ورود او تاثیر سریعی بر موفقیت این تیم گذاشت و آنها موفق به کسب چهار پیروزی متوالی شدند. از جمله برتری ۲ بر ۱ مقابل منچستریونایتد در نیمه نهایی کارلینگ کاپ^[۲۷] هرچند در بازی برگشت از منچستر یونایتد با نتیجه ۳ بر ۱ شکست خورد و همچنین با شکست مقابل تاتنهام از راهیابی به لیگ قهرمانان بازماند،^[۲۸] او توانست این تیم را از رده نهم لیگ برتر انگلستان در فصل قبل (۲۰۰۸-۲۰۰۹) به رده پنجم در فصل (۲۰۱۰-۲۰۰۹) برساند و این تیم را راهی لیگ اروپا کند. از جمله نتایج خوب او در این فصل (۲۰۱۰-۲۰۰۹) می‌توان به پیروزی ۴ بر ۲ مقابل تیم چلسی در استمفورد بریج اشاره کرد. سران باشگاه منچستر سیتی و مالک متمول این تیم، شیخ منصور بن زاید آل نهیان، امید زیادی به موفقیت او دارند و حدس و گمان‌هایی مبنی بر اینکه ممکن است در صورت راه نیافتن منچسترسیتی شغل خود را از دست دهد اشتباه بود.^[۲۹]

۲۰۱۰-۲۰۱۱

 

باشگاه فوتبال منچسترسیتی در ابتدای این فصل بازیکنانی مانند ژرومه بواتنگ^[۳۰] و داوید سیلوا^[۳۱] و یحیی توره^[۳۲] و الکساندر کلاروف^[۳۳] را به خدمت گرفت. به خاطر نتایج نه چندان خوب تیم در ابتدای فصل فشارها بر مانچینی افزایش یافت^[۳۴] و به خاطر تاکتیک‌های خود در دیدار با منچستریونایتد (که ۰-۰ تمام شد) و همچنین بیرمنگهام انتقادات از او افزایش یافت.^[۳۵] اما در ماه دسامبر و اوایل ژانویه آنها نتایج خوبی کسب کردند و به صدر جدول نزدیکتر شدند همچنین مانچینی به عنوان برترین مربی ماه دسامبر سال ۲۰۱۰ انگلستان برگزیده شد.^[۳۶][۳۷] آنها در فصل ۲۰۱۱-۲۰۱۰ لیگ اروپا توانستند در گروهی که گروه مرگ نام داشت با حذف تیم یوونتوس به عنوان تیم اول از گروه خود صعود کنند از دیگر نتایج آنها در نیم فصل اول فصل ۲۰۱۱-۲۰۱۰ پیروزی در بازی‌های خانگی مقابل تیم‌های لیورپول و چلسی بود آنها لیورپول را با نتیجه ۳ بر ۰ شکست دادند و مقابل چلسی به برتری ۱ بر ۰ رسیدند گرچه در بازی برگشت در خانه این حریفان (لیورپول و چلسی) شکست خوردند.^[۳۸] منچسترسیتی در فصل ۲۰۱۱-۲۰۱۰ با شکست مقابل دینامو کیف از لیگ اروپا حذف شد. آنها در بازی نیمه نهایی جام حذفی انگلستان با برتری ۱ بر ۰ مقابل منچستر یونایتد به فینال راه یافتند.^[۳۹] منچسترسیتی با پیروزی بر استوک سیتی در ۱۴ مه ۲۰۱۱ جام حذفی را از آن خود کرد.^{[۴۰][۴۱][۴۲][۴۳][۴۴]} همچنین آنها با کسب عنوان سوم لیگ برتر انگلستان توانستند در پایان فصل ۲۰۱۱-۲۰۱۰ سهمیه لیگ قهرمانان اروپا را هم کسب کنند.^{[۴۵][۴۶][۴۷][۴۸]} همینطور در پایان فصل مقابل بولتون به پیروزی رسیدند و فقط تفاضل گل کمتر از چلسی منجر شد تا آنها در جایگاه سوم قرار گیرند همچنین در پایان فصل سران سیتی به او پاداش یک میلیون پوندی دادند.^[۴۹]

۲۰۱۱-۲۰۱۲

 

در این فصل آنها بازیکنانی مانند نصری و آگرو را به خدمت گرفتند و در مقایسه با سال‌های قبل هزینه کمتری کردند. در ۱۴ بازی ابتدایی لیگ برتر توانست در ۱۲ بازی پیروز شود در این فصل بازیکنانی مانند نصری و سیلوا و همچنین آگرو نمایش خوبی از خود ارائه کردند و ادین ژکو احیا شد.^{[۵۰][۵۱][۵۲]} در لیگ قهرمانان اروپا منچسترسیتی همراه با تیم‌های بایرن مونیخ و ناپولی و ویارئال در گروه یک این رقابتها (که گروه مرگ نامیده می‌شد) قرار گرفت و در پایان در این گروه سوم شد و به لیگ اروپا رفت. در آنجا هم توفیقی کسب نکرد در جام حذفی انگلستان با شکست مقابل منچستر یونایتد از این جام حذف شد. در این بازی ابتدا سیتی با نتیجه ۳-۰ عقب افتاد^[۵۳] و در نیمه دوم با ایجاد تغییرات تاکتیکی و در حالی که تیم سیتی ده نفره شده بود توانست دو گل را جبران کند ونتیجه را به۳-۲ تبدیل کند^[۵۴] و در کارلینگ کاپ در مرحله نیمه نهایی این رقابتها در مجموع دو بازی رفت و برگشت مقابل لیورپول شکست خورد و از این رقابتها کنار رفت.^[۵۵] در لیگ برتر انگلستان و در فصل ۱۲–۲۰۱۱ منچسترسیتی توانست در دو بازی رفت و برگشت رقیب همشهری خود منچستر یونایتد را شکست دهد که یکی از این نتایج نتیجه ۶ بر ۱ در الدترافورد بود.^[۵۶][۵۷] در بازی برگشت در خانه توانست ۱ بر ۰ این تیم را شکست دهد آنها رکورد ۲۰ پیروزی متوالی خانگی را برجای گذاشتند^[۵۸][۵۹]> و موفق شدند تیم‌های چلسی و لیورپول و آرسنال را در خانه شکست دهند و در پایان با یک پیروزی دراماتیک ۳ بر ۲ مقابل کویینز پارک رنجرز قهرمان لیگ برتر انگلستان شدند. در این بازی منچستر سیتی تا دقیقه ۹۰ بازی، ۱ بر ۲ مقابل حریف عقب بود ولی در وقت‌های اضافه توانست نتیجه را تغییر دهد و پس از ۴۴ سال قهرمان لیگ انگلستان شود.^{[۶۰][۶۱][۶۲][۶۳][۶۴][۶۵]} مانچینی پس از این قهرمانی اعلام کرد که این قهرمانی خواست خدا بوده‌است^{[۶۶][۶۷][۶۸]} پس از این قهرمانی مانچینی با پیشنهاد ۱۵ میلیون پوندی از سوی سران باشگاه برای تمدید قراردادش برای سه سال دیگر مواجه شد.^[۶۹]

۲۰۱۲-۲۰۱۳

مانچینی اعلام کرد در این فصل هدف اولش کسب عنوان قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا است.^[۷۰][۷۱] همچنین اعلام کرد این فصل در نقل و انتقالات فعالیت کمتری خواهد کرد.^[۷۲] این فصل همچنین با بازی سیتی مقابل چلسی در جام خیریه آغاز خواهد شد. در ماه ژوئیه سال ۲۰۱۲ او با یک پیشنهاد نجومی از سوی تیم ملی روسیه مواجه شد بر اساس این پیشنهاد او طی ۶ سال ۳۵ میلیون پوند از تیم ملی روسیه دریافت میکرد^[۷۳]اما او بارد این پیشنهاد در تیم منچستر سیتی ماندگار شد و قراردادش با این تیم را تمدید کرد ،قراردادی که اورا به گران ترین مربی لیگ برتر تبدیل می کرد^[۷۴]او قراردادش را با سیتی تا سال ۲۰۱۷ تمدید کرد^[۷۵][۷۶] منچستر سیتی توانست با پیروزی ۳ بر۲ مقابل چلسی قهرمانی در جام خیریه راکسب کند^[۷۷] در گروه مرگ لیگ قهرمانان با تیم های دورتموند ورئال مادرید هم گروه شد آن ها در دو بازی مقابل رئال مادرید قرار گرفتند که دراولی و در سانتیاگو برنابئو ۳ بر۲ مغلوب شدند و درورزشگاه خانگی خود به تساوی ۱بر۱ دست یافتند وسرانجام از لیگ قهرمانان اروپا حذف شدند.^[۷۸] در لیگ برتر انگلستان نیز منچستر سیتی به جایگاه دوم دست یافت ^{[۷۹] [۸۰]}همچنین با شکست ۱ بر ۰ مقابل ویگان در جام حذفی انگلستان هم به مقام دوم دست یافت ۲ روز پس از شکست از ویگان مانچینی از منچسترسیتی اخراج شد^{[۸۱][۸۲][۸۳][۸۴]}این برکناری مورد انتقاد مربیان سرشناس لیگ برتر از جمله فرگوسن و ونگر قرار گرفت^[۸۵][۸۶] او در نامه ای از هواداران سیتی در نشریه «منچستر ایونینگ استاندارد» در یک صفحه کامل به خاطر حمایت شان از او تشکر کرد^[۸۷][۸۸].

گالاتاسرای

مانچینی در ۳۰ سپتامبر‎‎۲۰۱۳ هدایت گالاتاسرای ترکیه را برعهده گرفت و جانشین فاتح تریم شد.^[۸۹][۹۰]گالاتاسرای توانست بابرتری ۱ بر ۰ بر یوونتوس وحذف این تیم از لیگ قهرمانان به عنوان تیم دوم گروه خود صعود کند^{[۹۱][۹۲][۹۳]}گالاتاسرای در مرحله یک هشم نهایی با چلسی رو به رو شد آنها پس از تساوی ۱-۱ در استانبول در بازی برگشت با نتیجه ۲-۰ در لندن شکست خوردند ودر مجموع با باخت ۳بر۱ حذف شدند^[۹۴]او توانست در فصل ۲۰۱۳-۲۰۱۴ گالاتاسرای را به مقام قهرمانی در جام حذفی ترکیه برساند و با کسب مقام نایب قهرمانی لیگ ترکیه با این تیم سهمیه حضور در لیگ قهرمانان اروپا را برای فصل ۲۰۱۴-۲۰۱۵ کسب کند.او پس از ۹ ماه حضور در گالاتاسرای در ژوئن ۲۰۱۴ این باشگاه را ترک کرد.^[۹۵]

اینترمیلان

مانچینی در ۱۴ نوامبر‎‎۲۰۱۴ برای دومین مرتبه هدایت اینتر میلان را برعهده گرفت و جانشین والتر ماتزاری شد.^[۹۶][۹۷]هنگامی که او هدایت اینتر را برعهده گرفت این تیم در مکان نهم جدول سری آ قرار داشت.او در نخستین بازی مقابل تیم میلان و در دربی دلا مادونینا به تساوی ۱ بر ۱ دست یافت^[۹۸][۹۹].

اینتر با شکست ۱-۰ مقابل ناپولی از کوپاایتالیا حذف شد .^[۱۰۰]

اینتر با شکست مقابل ولفسبورگ از لیگ اروپا حذف شد.^[۱۰۱]

سبک مربیگری

مانچینی با وجود اینکه خود یک مهاجم بوده تاکید زیادی بر کارهای تدافعی دارد تا آنجا که گفت من دوست دارم با نتیجه ۱-۰ در بازی‌ها برنده باشم وبازی خسته کننده به نظر برسد ولی در آن بازی به پیروزی برسیم و با وجود بازیکنانی مثل سیلوا و ژکو وتوز به احتمال ۹۰ درصد برنده باشیم هرچند که بازی کم گل به نظر برسد.^[۱۰۲] با این وجود برخی مانچینی را یک مربی تدافعی می‌دانند.^[۱۰۳] سبک بازی تدافعی او بارها توسط مطبوعات بریتانیا به چالش کشیده شده و به نظر آنها او با این سبک نمی‌توانست موقعیت زیادی در بازی به دست آورد.^{[۱۰۴][۱۰۵][۱۰۶][۱۰۷]} با این حال مانچینی زمانی که مربی سیتی شد تیم در دفاع بسیار ضعیف بود اما او توانست همواره یکی از بهترین خطوط دفاعی در لیگ برتر را همراه با این تیم به دست آورد و در فصل اخیر سیتی کمترین گلهای خورده را داشته‌است.

سیتی در فصل ۲۰۱۱-۲۰۱۲ با ۲۹ گل خورده بهترین خط دفاع و با ۹۳ گل زده بهترین خط حمله لیگ برتر انگلستان را در اختیار داشت.

مانچینی به خاطر روش‌های تمرینی خود از سوی برخی بازیکنان سیتی مورد انتقاد قرار گرفت^[۱۰۸] و به‌ویژه توسط ریموند ورهجان از مربیان سابق سیتی وهمچنین کرگ بلیمی^[۱۰۹] او برخورد قاطعی با بازیکنان سرکش تیم داشت و توانست نظم تیمی را به خوبی در تمرینات به وجود بیاورد^{[۱۱۰][۱۱۱]} او همچنین با برخی بازیکنان از جمله کرگ بلیمی روابط سردی داشت^[۱۱۲] او با جیمی مورفی فیزیو تراپیست تیم^[۱۱۳] و امانوئل آدبایور^[۱۱۴] مشکلاتی داشت و آنها ناراضیان شیوه‌های او در تیم بودند.

مانچینی توانایی خاصی در این دارد تا با استفاده از رسانه‌ها فشار را بر تیم خود کاهش دهد به طوریکه در فصل ۲۰۱۱-۲۰۱۲ وقتی با شکست از آرسنال ۸ امتیاز از صدر جدول عقب افتاد و در حالی که تنها ۶ هفته تا پایان فصل باقی‌مانده بود اعلام کرد تیمش شانسی برای قهرمانی ندارد اما پس از پیشی گرفتن از یونایتد، مانچینی اعلام کرد نظرش عوض شده و تیم او می‌تواند قهرمان شود.^{[۱۱۵][۱۱۶][۱۱۷][۱۱۸]}

زندگی شخصی و خانواده

مانچینی بیش از ۲۰ سال است که با همسرش فدریکا زندگی مشترک دارد. اویک کاتولیک است وحضور پر رنگی در خانواده اش دارد.^{[۱۱۹][۱۲۰]} او یک دختر و دو پسر به نام‌های فیلیپو وآندره‌آ دارد که هردوی آنها بازیکن فوتبال هستند و در زمان مربیگری پدرشان در اینتر در این تیم حضور داشتند. فیلیپو در رقابت‌های جام حذفی (کوپا ایتالیا) دقایقی برای اینتر بازی کرد. پسران مانچینی در در تیم منزا از سری C ایتالیا عضویت داشتند. آنها همچنین در مقطعی عضو باشگاه منچستر سیتی بودند. ثروت شخصی مانچینی در سال ۲۰۱۱ حدود ۱۹ میلیون پوند تخمین زده شده‌است.^[۱۲۱]

نکات جالب عملکردی و رکوردهای مانچینی

 

• مانچینی توانست تیم اینتر را پس از ۱۷ سال به مقام قهرمان ایتالیا برساند.^[۱۲۲]
• او توانست در فصل ۲۰۰۵-۲۰۰۴ رکورد ۴۰ بازی بدون شکست را در رقابت‌های مختلف (جام حذفی ولیگ قهرمانان اروپا و سری آ) رقم بزند این رکورد با شکست در داربی میلان از هم گسست.
• طی سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۸ اینتر و رُم ۴ فینال پیاپی جام حذفی را برگزار کردند که این موضوع یک پدیده استثنایی محسوب می‌شود.^[۱۲۳]
• در ابتدای دوران مربیگری و در تیم فیورنتینا مدتی به خاطر نداشتن مدرک مربیگری با مشکل مواجه شد.
• در زمان حضور (به عنوان مربی) در لاتزیو و فیورنتینا جوان‌ترین مربی حاضر در سری آ شناخته می‌شد.
• او در زمانی که مربی لاتزیو بود تنها مربی شاغل در سری آ بود که در هیات مدیره باشگاه هم عضویت داشت.
• در زمانی که مانچینی مربی اینتر بود (در سال ۲۰۰۵-۲۰۰۶) با وجود اینکه اینتر به مقام سوم دست یافته بود، به خاطر شرکت یوونتوس و میلان در تبانی (کالچو پولی) عنوان قهرمانی به اینتر رسید.
• مانچینی ۵ دوره پیاپی بین سالهای ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۸ به فینال جام حذفی ایتالیا رسید که یک بار با لاتزیو و ۴ بار همراه با اینتر میلان رسید.^[۱۲۴]
• به خاطر موفقیت‌های فراوان در جام حذفی ایتالیا در دوران بازیگری و مربیگری، به مانچینی لقب «آقای جام حذفی» دادند (او ۴ بار به عنوان مربی و ۶ بار به عنوان بازیکن به این عنوان دست یافته‌است).^{[۱۲۵][۱۲۶]}
• بسیاری مانچینی را به خاطر شال‌گردن‌های معروفش می‌شناسند. شاید او اولین مربی باشد که مد اختصاصی خود را دارد. نکته جالب در مورد این شال گردن‌ها این است که آنها همیشه به رنگ پیراهن باشگاهی است که مانچینی در آن مربیگری می‌کند.^[۱۲۷]
• مانچینی بعد از عقد قرارداد با منچستر سیتی به یکی از مربیانی تبدیل شد که بیشترین حقوق را دریافت می‌کند.^[۱۲۸]
• مانچینی توانست به همراه منچستر سیتی ۲۰ پیروزی متوالی در بازی‌های خانگی و در لیگ برتر انگلستان بدست آورد این رکورد با تساوی ۳ بر ۳ مقابل ساندرلند پایان یافت.^{[۱۲۹][۱۳۰]}
• او در سال ۲۰۱۱ توانست با قهرمانی در جام حذفی انگلستان منچستر سیتی را پس از ۳۵ سال قهرمان یک جام معتبر کند.^{[۱۳۱][۱۳۲]}
• با قهرمانی در لیگ برتر انگلستان، این تیم را پس از ۴۴ سال قهرمان لیگ انگلستان کرد.^{[۱۳۳][۱۳۴][۱۳۵]}
• او بنا به گزارش فرانس فوتبال سومین مربی پردرآمد جهان در فصل۲۰۱۴-۲۰۱۳ شناخته شد^{[۱۳۶][۱۳۷]}.

افراد و دوستان تاثیرگذار در زندگی حرفه‌ای

افرادی که در زندگی حرفه‌ای مانچینی تاثیرگذار بوده‌اند عبارتند از اسون گوران اریکسون، سینیشا میهایلوویچ و خوان سباستین ورون.^[۱۳۸] این دوستی‌ها از زمان حضور آنها در سمپدوریا آغاز شد. او مربیگری را با دستیاری اسون گوران اریکسون مربی سوئدی در لاتزیو اغاز کرد. اریکسون و مانچینی اولین بار در سمپدوریا با هم آشنا شدند. در آن زمان خریدهای بازیکن تیم سمپدوریا با مشورت اریکسون با مانچینی و ویالی انجام می‌شد. هنوز هم مانچینی اریکسون را استاد خود خطاب می‌کند و همچنین گفته‌است که اریکسون حکم برادر او را دارد.^[۱۳۹] دیگر دوستان نزدیک مانچینی ورون^[۱۴۰] سینیشا میهایلوویچ می‌باشند که در لاتزیو و سمپدوریا با یکدیگر هم‌بازی بودند و در اینتر میلان مانچینی مربی آنها بود. میهایلوویچ بعداً در اینتر به عنوان دستیار به همکاری خود با مانچینی ادامه داد. این رابطه دوستانه هنوز هم ادامه دارد. در ابتدای سال ۲۰۱۰ تماس مانچینی با ورون از سوی رسانه‌های بریتانیا به تلاش برای به خدمت گرفتن او تعبیر شد، اما مانچینی با تکذیب این خبر گفت که رابطه دوستانه آن‌ها و همچنین تبریک برای موفقیت ورون در کسب عنوان مرد سال فوتبال آمریکای جنوبی و سال نو دلیل این تماس بوده‌است.^[۱۴۱]

آمار

آمار بازیکن

به روز شده در ۲ ژوئن ۲۰۱۲^[۱۴۲]

فصل	پاشگاه	لیگ داخلی			کوپا ایتالیا			اروپا			سوپر جام ایتالیا و اروپا			کل
		مسابقات	تعداد بازی‌ها	گل‌ها	مسابقات	تعداد بازی‌ها	گل‌ها	مسابقات	تعداد بازی‌ها	گل‌ها	مسابقات	تعداد بازی‌ها	گل‌ها	تعداد بازی‌ها	گل‌ها
۱۹۸۱–۱۹۸۲	بولونیا	A	۳۰	۹	CI	۱	۰		-	-		-	-	۳۱	۹
‎۱۹۸۲–۱۹۸۳	سمپدوریا	A	۲۲	۴	CI	۵	۱		-	-		-	-	۲۷	۵
‎۱۹۸۳–۱۹۸۴		A	۳۰	۸	CI	۸	۲		-	-		-	-	۳۸	۱۰
‎۱‍۹۸۴–۱۹۸۵		A	۲۴	۳	CI	۱۱	۳		-	-		-	-	۳۵	۶
‎۱‍۹۸۵–۱۹۸۶		A	۲۳	۶	CI	۱۱	۴	EWC	۴	۲		-	-	۳۸	۱۲
‎۱‍۹۸۶–۱۹۸۷		A	۲۶	۶	CI	۵	۰		-	-		-	-	۳۱	۶
‎۱‍۹۸۷–۱۹۸۸		A	۳۰	۵	CI	۱۳	۳		-	-		-	-	۴۳	۸
‎۱‍۹۸۸–۱۹۸۹		A	۲۹	۹	CI	۱۱	۵	EWC	۸	۰	SI	۰	۰	۴۸	۱۴
‎۱‍۹۸۹–۱۹۹۰		A	۳۱	۱۱	CI	۳	۲	EWC	۹	۲	SI	۱	۰	۴۴	۱۵
‎۱‍۹۹۰–۱۹۹۱		A	۳۰	۱۲	CI	۱۰	۲	EWC	۵	۲	SE	۲	۰	۴۷	۱۶
‎۱‍۹۹۱–۱۹۹۲		A	۲۹	۶	CI	۶	۲	EC	۹	۴	SI	۱	۱	۴۵	۱۳
‎۱‍۹۹۲–۱۹۹۳		A	۳۰	۱۵	CI	۲	۰		-	-		-	-	۳۲	۱۵
‎۱‍۹۹۳–۱۹۹۴		A	۳۰	۱۲	CI	۷	۰		-	-		-	-	۳۷	۱۲
‎۱‍۹۹۴–۱۹۹۵		A	۳۱	۹	CI	۲	۱	EWC	۴	۲	SI	۱	۰	۳۸	۱۲
‎۱‍۹۹۵–۱۹۹۶		A	۲۶	۱۱	CI	۲	۱		-	-		-	-	۲۸	۱۲
‎۱‍۹۹۶–۱۹۹۷		A	۳۳	۱۵	CI	۲	۰		-	-		-	-	۳۵	۱۵
کل-سمپدوریا			۴۲۴	۱۳۲		۹۸	۲۶		۳۹	۱۲		۵	۱	۵۶۶	۱۷۱
‎۱۹۹۷–۱۹۹۸	لاتزیو	A	۳۴	۵	CI	۸	۱	UC	۱۰	۳		-	-	۵۲	۹
‎۱۹۹۸–۱۹۹۹		A	۳۳	۱۰	CI	۶	۲	EWC	۷	۰	SI	۱	۰	۴۷	۱۲
‎۱۹۹۹–۲۰۰۰		A	۲۰	۰	CI	۷	۳	UCL	۹	۰	SE	۱	۰	۳۷	۳
کل-لاتزیو			۸۷	۱۵		۲۱	۶		۲۶	۳		۲	۰	۱۳۶	۲۴
۲۰۰۱	لسترسیتی	PL	۴	۰
Total – Career			۵۴۱	۱۵۶		۱۲۰	۳۲		۶۵	۱۵		۷	۱	۷۳۳	۲۰۴

توضیح (رقابتها)

A: مسابقات سری آ – CI: مسابقات کوپا ایتالیا – EWC: مسابقات جام در جام اروپا – EC: مسابقات لیگ قهرمانان اروپا – UC: مسابقات جام یوفا – UCL: مسابقات لیگ قهرمانان اروپا – SI:مسابقات سوپر جام ایتالیا – SE: مسابقات سوپر جام اروپا

آمار ملی

^[۱۴۳]

گلهای ملی^[۱۴۴]

گل	تاریخ	محل برگزاری	حریف	حساب امتیازات(تابلوی نتیجه)	نتیجه	رقابت های
۱.	ژوئن ٬۱۲ ۱۹۸۸	رین استادیوم٬ دوسلدورف٬ آلمان غربی	آلمان	۱–۰	۱–۱	یورو ۱۹۸۸
۲.	مارس ٬۲۴ ۱۹۹۳	ورزشگاه رنزو باربرا٬ پالرمو٬ ایتالیا	مالت	۴–۰	۶–۱	مقدماتی جام جهانی۱۹۹۴
۳.	مارس ٬۲۴ ۱۹۹۳	ورزشگاه رنزو باربرا٬ پالرمو٬ ایتالیا	مالت	۶–۱	۶–۱	مقدماتی جام جهانی۱۹۹۴
۴.	سپتامبر ٬۲۲ ۱۹۹۳	ورزشگاه کاردیرو٬ تالین٬ استونی	استونی	۲–۰	۳–۰	مقدماتی جام جهانی۱۹۹۴